Wednesday, October 31, 2018

ගුණාත්මක මෙගා ටෙලියක් නිෂ්පාදනය කිරීම

ගුණාත්මක මෙගා ටෙලියක් නිෂ්පාදනය කිරීම

අමුද්‍රව්‍ය -

- වෛවර්ණ සාරී 10ක්

- කාමර පහලොවක් සහ මැද මිදුලක් සහිත නිවසක්

- නපුරු පෙනුමින් යුතු ආච්චිලා දෙන්නෙක්

- විවිධාකාර මුහුණින් යුතු කාන්තාවන් 6 දෙනෙක්

- නිවටයෙක්

- චන්ඩි දෙන්නෙක්

- සීයලා හතර දෙනෙක්.

- වයසට නොයන පොඩි උන් දෙන්නෙක්

- නයෙක් සහ සිංදු කියන හරකෙක් හෝ නැට්ට දිග රිලවෙක්

මීට අමතරව පූජා වට්ටි පහක් දේව පිංතූර හතරක් සහ කපුරු, දුම්මල , ගිනි කබල්, පලතුරු, මල්මාලා අවශ්‍ය පමණට ගත යුතුය.

උපකරණ ලෙස කැමරා තුනක්, ටියුබ් ලයිට් පහක් සහ ලයිට් අල්ලන්න කොල්ලො හතරක් ද, භයානක සංගීත ඛණ්ඩ කීපයක් ද , තිර රචනය සදහා හාෆ්ශීට් බණ්ඩල පහක් ද සපයා ගන්න.

ඩිරෙක්ටර් වරයෙක් සහ තිර රචකයා වෙනුවට අවමංගල අද්දියක්ශක වරයෙක් සහ ගාමිණි කඩේ ලියන මහත්තයා උවද ගත හැක.

රූගත කිරීම

පලමුව ආච්චිලා හට සාරි අන්දවා ( ඔලුවට සාරි පොට දැමීම අනිවාර්යවේ) අර්සස් අමාරුව තද වූ විටක ඉරියව්ව මුහුණින් මතුවන සේ දර්ශන වාර අටක් ගත යුතුය. (මුහුණ ලංව පෙනෙන සේ හතරක් සහ ඈතට හතරක් වශයෙනි )

එයට භයානක සංගීත කන්ඩයක් දමා පදමට එඩිට් කරගන්න. ඉන්පසුව පූජා වට්ටි සහ දුම්මල ගෙන පූජා විදි කීපයක් ද විවාහ මංගල අවස්තාවක් ද , ගෑණු කෙහෙවලු පටලවා ගන්න දර්ශන තුනක් සහ රණ්ඩු දෙකක් ද අවසන් වශයෙන් රිය අනතුරක් ද වශයෙන් රූප ගත කර අදාල සංගීත සංයෝජනය කිරගන්න.

දැන් ඔබ සාඩම්බර මේගා ටෙලියක අඩිතාලම දමා අවසානය ... අවශ්‍ය පමණට දෙබස් සහ

චරිත එකතු කිරීම සහ අඩු කිරීම මගින් නාට්ටිය ඇදගෙන යාම ඔබ සතුය.

Tuesday, October 30, 2018

ටිකට් ඇදෙන හැටි


“ඇත්ත කියපන් .... කොහෙන්ද උබට සල්ලි මේ සෙල්ලම් පිස්තෝලේ ගන්න ? “



“ ටී ර්ටි.. ටී ඊ...... ටිකට් එකක් ඇදුනා “



“ ටිකට් එකක් ඇදුනා ? උබට ? ඇත්ත කියපන් කොහෙන්ද මේ සල්ලි හොරකම් කලේ ?



තාත්තාට හොදටම කේන්ති ගොස් ඇත. ඔහු අස්වසාලීම සහ මා බේරීම සදහා අම්මා කරුණු ඉදිරිපත් කරයි



“ ඇත්තටම ටිකට් එකක් ඇදිලා වෙන්නත් පුළුවන්නේ , අපි හරියටම දන්නේ නැ නේ “



“මුට ටිකට් ? මු හම ගහන්න ඕන පරයාව....එහෙනම් සූදුවට යනවට “



තවත් මරාලයකි. අවසානයේ මා හට සිදුවුයේ තාත්තා ගේ සාක්කුවෙන් රුපියල් පණහක් මාටියා ගැසූ බව පිලිගන්නටය. ඉස්කෝලයේ හයේ පන්තියේ සිටි මා රුපියල් පණහක් සොරකම් කලේ එවකට සිසුන් අතර මේනියාවක් සේ ප්ර්චලිතව තිබු බෝල දමා වෙඩි තියන පිස්තෝලයක් ගන්නටය. කොටින්ම පන්තියේ අනික් හැම එකා ලගම තිබු මගේ ලග නොතිබූ මේ අපුර්ව උපකරණය මට වඩාත් අවශ්යක වුයේ උන්ගේ වෙඩි පහරට මගේ පස්චාත්භාගය ඉලක්කවූ නිසාය . රටක් රාජ්ජයක් දින ගත් සේ බස් නැවතුම් පොලේ සිටි තොරොම්බල් බඩු වෙළෙන්දාගෙන් පිස්තෝලයක් ගෙන සතුරන් සියල්ල වනසා වෙඩි තබා දිග්විජය කර නිවසට පැමිණි මා වැඩේ අනා ගත්තේ නංගිට තුවක්කුව උරුක් කරන්න ගොස් ය ඒ හවස දෙක හමාරට විතරය ..



මහා සමයම සේ පැයක් පමණ හු තියමින් අඩමින් සිටි ඇය සවස පහට යන හා හා හරි හාවා කාටුන් එකත් හිනා වේවි ඉතා ප්රී තියෙන් නරබමින් සිටි නමුත් හතට පමණ තාත්තා ගේට ගොඩවන විටම , මහා හයියෙන් විලාප ගසමින් ඒ ඉදිරිපත් කල රඟපෑම් විලාසය ඔස්කාර් නිලියක් නම් පරදන බව අදටත් මගේ විස්වාසය වේ . එයින් කුපිත වූ ම පියා විසින් පේර කෝටුවක් කැඩෙන තුරු දුන් දඩුවම මම ඉතා ආයාසයෙන් ඉවසූවේය.



“ මිනිහෙක් උනාම හොරකන් කරන්න , ණය වෙන්න , දෙකම පුරුදු වෙන්න හොද නෑ, තමන්ට නැත්නම් නැති විදියට ජිවත් වෙන්න ඕන , ලෝකේ අනික් මිනිස්සු කරන සේරම අපිට කරන්න පුලුවන්ද ? සෝබන වැඩ වලට , සර්වපිත්තල දේවල් වලට මිනිස්සු වහ වැටිලා , ඉගන ගනින් සතේ රුපියලට වියදන් කරන්න, ස්ථාවරයක් හද ගත්ටට පස්සේ , උබට දවසක් එයි හිතේ හැටියට වියදන් කරන්න එදාට ඕන දෙයක් කරගනින්.



යනුවෙන් එදා දුන් උපදෙස් මා හට වඩාත් හොදින් තේරුම් ගියේ ම රැකියාවක් කර හරි හම්බ කරන්නට ගත් පසුවය.



මේ සිදුවිම ගිය පාර ලංකාවෙන් පිටත් වෙලා යන්න ගුවන්තොටුපලට එන ගමනේදී මම තාත්තට මතක් කලාම හිනා වෙලා ඔලුව හොල්ලපු තාත්තා කිවේ



“ එදා උබට ගහල බැනල හදා ගත්තේ නැත්නම් ටිකට් එක ඇදෙන්නේ මට “

ඩේවිඩ්


 ඩේවිඩ්  පහුගිය තුන් මාසේ තිස්සෙම සෑහෙන ප්‍රශ්න වලින් හෙම්බත් වෙලා... රස්සාව නැති වෙලා, ණය වාරික, ලීසිං, ගෙවල් කුලී,ළමයි දෙන්නගෙ වියදම්, බිරින්දා ගේ නඩත්තුව එකි මෙකී නොකී සේරමත් එක්ක අතට සතපහක ආදායමක් නැතුව සෑහෙන්ට මානසික පීඩනයකින් හිටි ඩේවිඩ් අන්තිමේ තීරණය කලා සියදිවි නසා ගන්න. නගරේ තිබ්බ උසම බිල්ඩිමේ උඩම තට්ටුවට නැගලා ලියුමකුත් ලියලා පනින්න පහලට එබෙනකොටම මෙන්න යකෝ අත පය හතරම නැති ආබාධිත මනුස්සයෙක් බිල්ඩ්ම පහල මිදුලේ එකසිය ගානට නටනවා... මිනිස්සු වටවෙලා සල්ලි විසි කරනවා... අත්පොඩි ගහනවා...

"යකෝ අත පය සේරම නැති එකා එච්චර ආතල් එකේ ඉද්දි මන් අහවල් කෙලියටද මැරෙන්නෙ"

දඩි බිඩි ගාලා පහලට බැහැලා නටන කොරා ලගට ගිය ඩේවිඩ් මෙහෙම ඇහුවා

" අත පය සේරම තිබිලත් මට ජීවිතේ එපා වෙලා මැරෙන්න ගියා..... සේරම නැතුව ඔබතුමා කොහොමද මෙහෙම සන්තෝසෙන් ජීවත් වෙන්නෙ?"

" කුනුහරුප කතා කරන්න එපා මහත්තය .... මම මේ පුක කහගන්න විදියක් නැතුව දගලනවා... තමුසේ එනවා $*@* ,කතා කරන්න"

එකිනෙකාගේ ප්‍රශ්න එකිනෙකට වෙනස් ය. මතුපිටින් බලා නිගමනය නොකරන්න.

පරණ කතාවක් මගේ ඉස්ටයිල් එකෙනි.

නාකිච්චී



" වෛද්‍ය කපිල කුමාර මහතා මුණගැසීමට පැමිණි රෝගීන් කරුණාකර කාමර අංක විසි හත වෙත පැමිණෙන්න"

යනුවෙන් තාලයකට කියැවූ නිවේදනය මා හට ඇසුනේ අගනුවරට නුදුරු පුද්ගලික රෝහලක එක්ස් රේ කාමරය ඉදිරිපිට වාඩි වී සිටියදීය. ශ්‍රී ලංකාව ක්ෂය රෝගය(tuberculosis)නිවාරණය කරන ලද රටක් වූවත් සමහර යුරෝපීය රටවල් තුලට ඇතුලු වීමෙදී වෛද්‍ය වාර්තාවක් මගින් හෝ ගුවන්තොටුපොල තුල සිදුකරන වෛද්‍ය පරීක්ෂණයකට පෙනී සිටීම මගින් ක්ෂය රෝගයෙන් තොර වූවකු බව පෙන්වීම අනිවාර්යය කටයුත්තකි. ඒ අතින් බලන කල ශ්‍රී ලංකාවේ සෞඛ්‍යය සේවය සුවිසල් මෙහෙයක් ඉටු කර ඇත. ඔලුව උදුම්මවාගත් ඉන්දියානුවන් , පාකිස්තානු මෙන්ම සට කපට බංගලියන් මෙන්ම අප්‍රිකානුවන් වෛද්‍ය පරීකශනය සදහා පෝලිම් ගස්සවා ගෙනයන අයුරු දකින විට උන්ට පෙනෙන්නට නිදහසේ ඇවිදයාමම ඉතාම ප්‍රීති ජනක කටයුත්තකි.

විසි හතේ කාමරය මා ඉදිරි පසින් වූ බැවින් ඒ වෙත පැමිණෙන රෝගීන් සහ පවුල් වල උදවිය කෙරෙහි ඇස් කන් යොමා සිටි මට දකින්නට ලැබුනේ ඉතාමත් ආදරණීය දසුනකි. වයස අවුරුදු අනූවක් පමණ වු අම්මා කෙනෙකු මැදි කර ගත් මැදිවියෙහි වූ මහත්මයෙකුත් ඉතා ලාබාල පෙනුමැති ඔහුගේ බිරිද බවට සිතිය හැකි කාන්තාවකුත් කුඩා දරුවන් දෙදෙනෙක් සමගින් ඉතාම පරිස්සමට සිය මව දෑතින් අල්ලා සෙමින් සෙමින් පැමිණ රෝගීන් සදහා වූ කොටසේ වූ අසුනක වාඩි කරවීය.

බැලූ බැල්මට විධායක ශේණියේ මහත්මයකු වූ පිරිමි පුද්ගලයා සිය මව කෙරෙහි දැඩි ආදරයකින් මෙන්ම කැපවීමකින් යුතු දරුවෙක් බවත් , පුහු සමාජ ආටෝපයට නොව අවංක මාතෲ ස්නේහනයක් ඔහු ඇති බවක් පෙනෙන්නට තිබු නමුත් එම දසුනෙහි කිසියම් අමුත්තක් නොදැනුනාද නොවේ. අලේපන තට්ටුවට යට වූ ඔහුගේ බිරින්දා ගේ මුහුනෙහි කිසිදු හැගීමක් පල නොවූ නමුත් , ඇය සියල්ලන්ගේම අවධානය යොමුවෙන පරිදි කටයුතු කරන බවක් නම් පෙනෙන්නට තිබුනි.

මේ අතර වැඩිමහල් දරුවා සිය පියාගේ ජංගම දුරකතනය තුලට දැහැන් ගත වී සිටි අතර,අවුරුදු හයක් හෝ හතක් වූ බාලයා ඔබ මොබ දුව පනිමින් සිට එක් වරම සිය කිරි අම්මා සමීපයට ගොස්

"නාකිච්චී..... "

" නාකිච්චි. මුසලේ... මුසලේ... ඉක්මලට මැලියන් තෝ"

යනුවෙන් මහ හඩින් පැවසීමත් සමග මහත්තයා දැඩි අපහසුතාවකට පත් වූ නමුත් ...නෝනා කිසිවක් සිදු නොවු ලෙසට සිය දුරකථන තුලටම නෙත් යොමා සිටියේ කට කොණක තිබූ සිනහවක්ද සමගිනි. පොඩි එකා ගේ කට අති වසා ගත් මහත්මයා එසැනින් වාත වේගයෙන් කොරිඩෝරය දිගේ නොපෙනී ගියේ අත පය වාරු නැති අම්මාවද එතැන තනිකරමිනි.

මතු දිනෙක එම දෙපලට මීට සමාන හෝ වඩාත් දරුණු අත්දැකීමක් ඔවුන්ගේ දරුවන් විසින්ම උරුම කරදෙන බව නියතයක් නමුදු ... සමස්ත සමාජයක් වශයෙන් අප ගමන් කරමින් සිටිනා දිශාව පිලිබදව මා හට ඉමහත් සංවේගයක් ඇති වුනි.

පෙට්‍රල් බීම



මේ කියන වකවානුව 2008 අවුරුද්ද. අපි බෝඩිම් ජීවිතේ පටං ගත් අලුත. බාගෙට හදලා පාලුවට ගිය ගේ වගේම බෝඩිමේ අංකලයත් අමුතුම මනුස්සයෙක් ,කොටින්ම නොම්මර එකේ ගොවියෙක් . බිම තියන බලු බෙට්ටත් කවදහරි ඕන වෙනවනේ කියලා මඩුවක දාල අරං තියන ජාතියේ මනුස්සයා. ඒ නිසාම බෝයිං 777 වර්ගයේ යානා දෙකක් කිසි කරදරයක් නැතුව එකලස් කරන්න පුලුවන් තරමට අටෝ රාසියක් උපකරණ ගේ අස්සේ ගොඩ ගහලා... අංකල් නාන්නෙත් අරපිරිමැස්මෙන් , වතුර බටේ ගහලා මිදුල පුරා ඇවිද ඇවිද නානවා... සබන් ගාලා ආයෙත් ඒ විදියටම ඇවිදිනවා වත්ත පුරා. ඇත්තටම ක්‍රමේ හරි. අපි ඕක කරන්න ගියොත් එක්කො අල්ලපු ගෙවල් වල උන් පොලිසියට ටෙලිෆොන් කරයි ,නැත්නම් ගස් බැදලා දෙකක් තඩි ගහයි.

ඔහොම කාලේ ගෙවිලා යද්දි අංකල් අපිට දුන්නා පරන හොන්ඩා ජෙනරේටරයක්

"පුලුවන් නම් නිකං ඉන්න වෙලේක ඕක හදලා දෙන්න,ලයිට් ගියාම පාවිච්චියට ගන්න පුලුවන් නේ"

" හා අංකල්, " කියලා අපිත් වැඩේ ට අත ගැහුවා. අපිට ඒ දවස් වල ඉදන්ම රොකට් එකක් උනත් කෑලි වලට ගලවන එක සිම්පල්. ඒත් හයි කරන්න අමාරුයි , හයි කලත් කෑලි ඉතුරු වෙනවා...ඉතින් මේ ආකරයට ජෙනිය අටවලා වැඩේ සාර්ථක විදියට ගොඩ දාල , ඉතුරු වෙච්ච පෙට්‍රල් බෝතලෙත් මේසයක් උඩින් තිබ්බා.

ඔය දවස් වල එකෙක් අපෙ මයිනා වගේ දණහිස ලගට එනකන් දිග බූට් එකක් කාල හිටියේ.. කොටින්ම එලෝ මෙලෝ සිහියක් තිබුනෙම නෑ ඌට. ඔහොම යන අතරේ රෑ එකොලහට විතර බෝඩිමට වැනි වැනි ආපූ මේකා ,අපි බලන් ඉද්දිම පෙට්‍රල් බෝතලේ අතට අරන් ,

"මම මැරෙනවා යකෝ"

" ඕක බීලා ගිනි පෙට්ටියක් කාපං"

"බීලා බයිසිකලේකට $ජ්ජ කරපං "

වගේ අපි ආඩපාලි කියද්දි මූ බිවවා නේද ගුඩුස් ගුඩුස් ග්ලබ්,ග්ලබ් ගාලා...

මුලදි විහිලුවට කියලා හිතුනත් සෙම දාගෙන කෙල පෙරාගෙන මූ බිම පෙරලෙද්දි අපිට හීං දාඩිය දැන්ම ,

"මොකද්ද බල්ලො මේ කරේ?"

"අමාරුද තොට" "

"උබට අමාරුද මචං "

"කතා කරපං මංච"

"චීත්තෙකට පණ නහගන්න මෝඩ $කයා"
වගේ අපි ඌව වත්තං කරං මේසෙ උඩ දිගා කරද්දි අල්ලපු කාමරේ එකා බාගෙට දොර ඇරලා

"ආ පෙට්‍රල් බීලා " කියලා අපෙන් අහලා දොරත් වහලා ලයිට් නිමලා ඇදට ගියා

ඔව් ...ඒ වගේ චරිත ඉන්නවා බෝඩිම් අස්සේ..

අපි දෙන්නෙක් වාහනයක් හොයන්න පාරට දිව්වා... වෙලාවට ආව ත්‍රීවිල් එක හරවගෙන ඌව පහලට ගෙනත් පටවන්න හදද්දිම

" මොනා වෙලාද මල්ලි අඩප්පරේ හැදිලා ද( මී මැස්මොරය)??"

" නෑ අයියේ පෙට්‍රල් බීලා"

" අඩෝ පටවන්න එපා ඕකා වාහනෙට, පොලිසි උසාවි ගානේ චාටර් වෙන්න බෑ මේවට " තප්පරයෙන් මිනිහා ආපහු ගියා, ආපහු පාරට දුවපු අපිට පිහිටට ආවේ අපි බත් ගන්න ගෙදර ඇන්ටී... ලග ගෙදරකින් ත්‍රීරෝද රථයක් අපිට දීලා තමන්ගේ මහත්තය ගේ මෝටර් බයිසිකලේත් අපිට දුන්නා .

ඌව ත්‍රීවිල් එකෙ දාගෙන මුලින්ම කොස්වත්තෙ ඉස්පිරිතාලෙ ට ගියත් එතනින් ජාතික රෝහලට යවල තිබුනා.. අපිත් ඒ පස්සෙන් ගියා. පරීක්ෂා කරපු දොස්තර මහත්මයා ඌට අමාරු නෑ කියලා කීවට පස්සේයි අපේ ඇගට ලේ ටිකක් ඉනුවේ. ඒ වගේම තරුණ දොස්තර මහත්තය ලස්සන දඩුවමකුත් ඌට දීලා තිබුනා

ඉගන ගන්න වෛද්‍ය සිසුන්ට කියලා මේ පෙට්‍රල් බීපු ලෙඩෙක් මෙයාගෙන් ඒ බීවම ඇතිවන ලක්ෂන ගැන ප්‍රශ්න කරන්න කියලා .... ඒ පිරිස අස්සේ බීපු එකාගේ නංගිත් ඉදලා... ඒ වගේම පොලිසියට සතියකට පාරක් ඉරිදාට ගිහින් අත්සන් කරන්නත් උනා..

ඒත් කතාවේ හොදම ටික උනේ, අපි ඌව ගොනාට අන්දලා පෙට්‍රල් පොවලා කියලා උගේ ප්‍රේමවන්තිය සේරම වරද අපේ ඇගට එවපු එක සහ බීපු මිනිහා ඒ සේරටම කට වහං හිටිය එක. ඔන්න ඕකයි පවුල් අවුල් වලට මැදිහත් වෙන උන්ගේ සදාතනික ඉරණම.

මට බෑ ඔව්වා



උසස් පෙල ලියලා ප්‍රතිඵල එනකන් ගෙදරට වෙලා ඉන්න කාලේ තියනවා නේද ? ආන්න ඒ කාලේට බස් එකෙදි හම්බුනත් , පාරෙදි හම්බවුනත් , ලොතරැයි කූඩුවෙදි, කඩ පිලේදි, කක්කුස්සියෙදි කොටින්ම ගෙදරට කෝල් කරන උන් අහන්නෙත්

"පුතා මොකුත් කෝස් එකක් කරන්නෙ නැද්ද? "

"නරකද ඉංග්‍රීසි පන්තියකටවත් ගියොත්"

කොටින්ම පාරේ ඉන්න හරක් බල්ලො විතරක් නෙමෙයිි මරණ දැන්වීම් වල ඉන්න මිනිසුන්ට තිබුනෙම අපිට ඉංග්‍රීසි උගන්නන ඒකායන පරමාර්ථය. අපි කොහොමත් ඒ වෙද්දි "ස්ටෑන් කෝස්" එකයි "ටවුන් ආරච්චි " රාජකාරියයි බාරගෙන තිබුනේ. ඔය අතරේ කොලඹ ඉදන් එන ප්‍රසිද්ධ ඉංග්‍රීසි ගුරුවරයෙක් ගේ පංතියක් ලබන සුමානේ පටන්ගන්න බවට ආරංචියත් වාත වේගයෙන් පැතිරිලා ගියා.

කොලඹ ඉදන් එනවානම් ඉංග්‍රිරිස් උගන්නන අරාබි කාරයෙක් උනත් කමක් නෑ අපි එක පයින් එතන.

සුසිල් නානයක්කාර තමයි ගුරුතුමා.

ආරම්භක දවසේ උදෙන්ම ගිහින් අන්තිම පේලිය අල්ලලා වාඩි වෙලා හිටියා. උදේ අට හමාර වෙනකොට ලමයි තුන් හාර සීයක්වගේ සාලාව ඇතුලේ... සර් ආපු ගමන් අන්තිම පේලි පහේ උන් නැගිට්ටවලා මැද තිබුන හිස් පේලි ටිකකින් වාඩි කෙරෙව්වා. ඔහොම පංතිය කරගෙන යද්දි පැයකට එක හමාරකට පස්සේ අපිට ඉස්සරහා පේලියේ එකෙක් එහෙට මෙහෙට ඇබරෙනවා, දගලනවා, ඩෙස් එකේ ඔලුව තියන් ඉන්නවා... බලපුවාම මිනිහාට සිංදුවක් කියන්න හොදටම උවමනාව. ලමයි ගොඩක් මැද්දේ නැගිටලා යන්න තියන ලැජ්ජාවට පුරුස දහිරිය හිතට අරන් ඉන්නවා. ඒත් එක පාරටම ඉවසීමේ සියලු සීමා මායිම් සුනු විසුනු වෙලා ගිහින් මිනිහා නැගිටලා පේලියෙන් එලියට අඩියක් තිබ්බා විතරයි මට එහා පැත්තේ හිටපු එකා කාටත් නොපෙනෙන්න මහ හයියෙන්

" මේවා ඉංග්‍රීසිද ? මට බෑ මේවා අහන් ඉන්න , මන් යනවා යන්න " කියලා කියපි.

බෝඩ් එකෙ වාක්‍ය ලියමින් හිටි සර් යකා වගේ හැරිලා බලද්දි අරූ හිටගෙන. සර් කියපි

" අහන් ඉන්න බෑ? කන පලාගන්නෙ නැතුව ඉදගනින් ගිහිං "

පැයක් විතර යනකන් ලමයින්ගේ හිනාව නවත්තගන්න සෑහෙන්න මහන්සි වෙන්න උනා සර් ට.

හදුන්කූරු


"මහත්තය හදුන්කූරු එකක් ගන්න මහත්තයා.... පොඩි සහයෝගයක් දෙන්න මහත්ත"

"කීයද ?"

"පැකට දෙකයි පාන්තිර පැකට් දෙකයි සීයයි මහත්තයා"

"ඔව්වගේ හදුන්කූරූ නෑනේ...? "

"අනේ මහත්තය අම්මා හදන්නෙ මම රාගම. අපිට උදව්වක් කරන්න"

අනේ මහත්තයා ඉස්කෝලේ යන්න මහත්තය , අපි රාගම රේල් රිසිවේසමේ ඉන්නෙ මහත්තය.....

ගම්පහ පරන බස් නැවතුම තිබ්බ තැන තියන රථ ගාලේ වාහනය නවත්තලා බහින්න හදනකොටම මතු වෙච්ච නාවර පෙරාගත්ත කොලුවා එෆ් එම් එකක් වගේ කියෝනවා... හදුන්කූරූ එපා කියලා රුපියල් සීයකුත් දීලා මම මගේ වැඩේට ගියා.

රෑ හතට විතර සේරම වැඩ ටික ඉවර කරං මම ඔන්න එනවා ඔරුතොට පාර දිගේ බැලුම්මහර පැත්තට. ඔය පාරේ තියන සරීර සුවතා (තප්පදෝරූ දිග කලිසං මංතීරුව) මංතීරුව හරියට එද්දි ආපු දුරකතන ඇමතුමකට උත්තර දෙන්න මම වාහනේ නතර කරාම .උදේ හදුන්කූරු වික්ක කොලුවා ඉන්නවා . යකඩ මාල තිස් පහක් විතර කරේ දාගත්ත ,ඩිමෝ බට්ටෙක් ගෙන් ආව සකලවිධ අපතයෙක් එක්ක. එතන ඉදන් මට ඇහුන දෙබස මේ...

" කණ පොඩිවෙන්න ගහන්නෙ... වේසිගේ පුතාට... කෝ යකෝ පෙට්ටි තුනක සල්ලි.... මෙහෙවර පරයා තොගේ සාක්කුව බලන්න"

සිල්වර් හිපාටුවා තමන්ට වඩා අවුරුදු විසි පහක් විතර බාල තමන්ගේ මුණුබුරකු තරමේ පොඩි එකාට ගැම්මෙන් සයිස් එක දානවා.. තාම ගෙන්දගම් පොලවේ අංකුරයක් වෙච්ච පොඩි එකාත් අතාරින්නෙ නෑ ...

"යකෝ මන් බත් එකක් කෑව.... තෝ කන්න දුන්නද අද...?"

හෙට ඉදන් තෝ එන්ඩ එපා... තොගේ මහ එකීට කියපන් දීපු බඩුටිකෙන් හදුන්කූරු ටික හදලා එවන්න කියලා...දැන් නැගපං ලොරියට...

බට්ට ලොරියේ තට්ටුවේ තවත් ඒ වහේම හදුන්කූරු විකුනන පොඩි උන් හතර දෙනෙක් හිටියා.... අන්තිමට තවත් මොනවදෝ කියපු තගයත් බට්ට ලොරිය ස්ටාර්ට් කරන් ගම්පහ පැත්තට ඉගිලුනා... මම බැලුම්මහර පැත්තට එන්න ගත්තා.

මග තොටේ අපි කාටත් මුණ ගැහුන මේ චරිත වල අපේ අනුකම්පාව කියන කඩතුරාවෙන් ඔවුන් වසා ගන්න නිරුවතක් තියනවා...

පොඩි කාලේ ඉදන්ම මෙවන් පරිසරයක උස් මහත් වෙන ඊනියා වහල් ශ්‍රමිකයන් ඊලගට සමාජ විරෝදී ආකල්ප දරන කුඩු කාරයන් , අපරාධකරුවන් කියන කොටස් වලට වැටිලා අපි අතරෙම ජීවත් වෙනවා..

අපි අනුකම්පාව, පිං සිතුවිලි නිසා ඔවුන් පෝෂණය කරනවා...ඔබට මෙවනු දරුවකු හෝ කාන්තාවක මුණගැසුණේ නම්... ඔවුනට කෑමට බත් පතක් , බීම බෝතලයක් හෝ කෙටි කෑමක් රැගෙන දෙන්න මන්ද යත් මුදල් දී ඔවුන්ගෙන් භාණ්ඩ මිලදී ගනිමින් අප දිරිමත් කරනුයේ ඊලග පරම්පරාවේ විනය විරෝදී සමාජ විරෝදී පුද්ගලයන් බැවිනි.

අයිස්ක්‍රීම්



"මාමේ අයිස් කෝන් එකක් කීයද ?"

" ලොකු එක දායයි පොඩි එකක් පායි"

"ලොකු එකට හැදි කීයක් දානවද ?"

" දාන්න පුලුවන් ගාන තමයි ලමයෝ දාන්නේ අයිස් ගොට්ටට අල්ලන ගාන දානවා"

අවුරුදු විස්සකට කලින් අපේ ගම් පලාතේ ළමයින්ට වැඩිහිටියන්ට අයිස්ක්‍රීම් කියන්නෙ සුඛෝපභෝගී කෑමක්.කොටින්ම සතියකට පාරක් " පෝංං පොප් " නලාව ගහගෙන බයිසිකලේ පිටිපස්සේ ෆෝම් පෙට්ටියක් අස්සේ අයිස්ක්‍රීම් දාගෙන ඉස්සරහා කූඩේ අයිස් කෝන් දාගෙන ගමක් ගානේ එන "අයිස්ක්‍රීම් කාරයා" ඒ කාලේ ලමයින්ට තරුණ වැඩිහිටි අයට ඇසට ප්‍රිය උපදවන දසුනක්. "අයිස්ක්‍රීම් කාරයා" කිව්වෙ හිත පුරා තිබුන ලෙංගතු හැගීමකින් මිසක් කවදාවත් පහත් කරලා කතා කරන අදහසකින් නෙමෙයි. ඒත් අපේ කිරි අම්මා නම් නලාවේ සද්දේ ඇහෙනකොට බනින්න ගන්නවා

"ඕන්න අදත් එනවා පොඩි උන්ට හෙම්බිරිස්සාව හදවන්න..... අම්මපා... කන්න එපා යකුනේ ඔය දහජරාව..."

"ළමයින්ගේ ආසාවනේ අම්මේ කියලා අපේ පැත්තට කතා කරන අම්මා පුංචි අම්මලාත් අපේ පහනෙන් එලිය බලල අයිස්ක්‍රීම් කෝන් එකක් අරන් ඕපදූපයක් කියෝගෙන හෙමීට කනවා( තරුණ කාලෙට ආපහු හිතින් යනවා කියලයි මට හැමදාම හිතුනේ)... හැබයි ඒ කාලේ පොඩි සල්ලි අතුරුදහන් කිරීමේ සුවිශේෂ හැකියාවක් තිබුනා අපට.

ඊලගට මාසෙකට වතාවක් ඩග ඩග ඩග සද්දෙට ටියුබ් ලයිට් හතරවටේට හයි කරපු අයිස්ක්‍රීම් ලොරිය. "වුඩ්ලන්ඩ්ස්" "ඇලරික්ස්" "එලිෆන්ට් හවුස්" නම් රටා රූප පිංතාරු කරපු අයිස්ක්‍රීම් ලොරියේ පිටිපස්සෙ ඉන්න මනුස්සයා නම් කවදාවත් හිනා නොවුන, අයිස්ක්‍රීම් කන පොඩි ලමයි එක්ක තරහකින් හිටිය කෙනෙක් කියලා මට හොදට මතකයි. ඔය අස්සට තොරණ් පොලට, හවුස් මීට් එකට, පෙරහැර බලන්න ගියාම අයිස්ක්‍රීම් කෑමේ භාග්‍ය උදා වෙනවා...

මුලින්ම තියන දෙබස ඇතිඋනේ මං සරුංගෝල අරින්න ගිහින් ඒක ගහක පටලගෙන ආපහු එන ගමනදී , ගෙදර සහ අපි සරුංගෝල යවන්න යන කුඹුර අතර පාලු ගුරු පාරේදී. වෙන කවුරුවත් හිටියේ නෑ වටපිටාවේ.

" මට දහයේ එකක් දෙන්න"

අයිස්ක්‍රීම් මාමා බයිසිකලෙන් බහින්නේ නැතුව එක කකුලක් බිමින් තියාගෙන, පස්සට හැරිලා සෘජුෆෝම් පෙට්ටියේ පියන ඇරලා අමුතු හැන්දෙන්නෙ ලොකූ කෝන් එකට " ක්ලප්" "ක්ලප්" සද්දෙට හැදි තුනක් දාලා මට කෝන් එක දුන්නා.

කෝන් එක අතට ගත්ත පමාවට එතනින් පහලට තිබුන හබරල ගාල අස්සට පැනලා ගග අයිනට එන්න මට ගියේ තවත් තත්පට පහක් විතර. මගේ අතේ සතයක් සල්ලි තිබුනේ නෑ ලොක්කා වගේ අයිස්ක්‍රීම් ඉල්ලුවට.

"ඔහෙ හිටු මූසල කොල්ලා "වගේ එකකුත් ලාවට ඇහුණා, ඒ මනුස්සයා ට බැහලා පස්සෙන් එලවන්නත් බෑ. කොහොමින් හරි සේරම මග ඇරලා ගෙදරට ඇවිල්ලා ඉන්නකොට හවස ගෙදර ආපු තාත්තා කීව දෙයින් මන් උඩගියා.

"ආ අර අයිස්ක්‍රීම් එකේ සල්ලි දුන්නා ඒ මනුස්සයා ට මම., අදට කමක් නෑ මීට පස්සේ පුරුද්දකට ඔහොම කරන්න එපා හරිද ?"

"හෑ හා තාත්තේ." ගොත ගහලා යන්තම් උත්තරේ දීලා ඒ කතාව එතනින් ඉවර උනාට

වැරදි වැඩක් කරපු ළමයෙක් ව එක විනාඩියකින් මුලු ජීවිතේටම අමතක නොවන පාඩමක් උගන්නලා , ඒ වරද කිසිම දාක නොකරන්නට පාඩමක් උගනන්න ඉස්කෝලේ නොගිය ලියන්න කියවන්න දන්නෙ නැති "අයිස්ක්‍රීම් කාරයෙක්ට" ගිහින් තිබුනේ වචන බොහොම පොඩ්ඩයි

" මහත්තයා ... පුතා ආසාවෙන් අයිස්ක්‍රීම් එකක් ඉල්ලුවා සල්ලි තිබුනේ නෑ අතේ.... මන් එකක් දුන්නා ඉතිං"

අද සමාජයේ ස්‍යිකොලොජි, මානව උපදේශනය, පෞරුෂත්ව වර්ධනය , කවුන්සිලින් වගේ බෝඩ් ලෑලී පිටිපස්සේ ඉන්න පුස්සන්ට වඩා අයිස්ක්‍රීම් කාරයාගේ සමාජ දැක්ම අදටත් මට පුදුමයක්.

සමාජයට වෛර කරන සියලුම මිනිසුන් බිහිවන්නේ සහ බිහි කිරීමේ පදනම ඊට අවැසි අනුබලය සපයන්නා වන්නේද අප ජීවත් වන සමාජයම වේ.

එවන් අයිස්ක්‍රීම් කාරයන් වැඩි වැඩියෙන් උවමනා කර තිබෙන කාලය පැමිණ ඇත.

අපේ ජීවිත

පුතේ,, මේ කොස් ඇට ටිකක් තලලා දෙන්න.. අම්මා කියද්දි මුඩ්ඩ තියෙන පොල් ගෙඩියකුත් අර ගෙන අම්මා ලගින් වාඩි වෙන්නේ කොස් ඇට තලන්නම නෙමෙයි.. අම්මා කොස් සුද්ද කරන වෙලාවට අමුවෙන් කොස් මදුලු ටිකක් කන්න තියෙන ආසාවට.. පොල් ගෙඩියෙ මුඩ්ඩ පැත්තෙන් අල්ලා ගෙන කොස් ඇට වලට තඩි බාන කොට වැඩි හරියක් කොස් ඇට විසි වෙලා යනවා. හෙමිහිට ලමයෝ ඔහොම හය්යෙන් තලන්න එපා කියලා අම්මා කොස් ඇට ටිකක් තලලා දෙන්න් පොල් ගෙඩිය අතට ගත්තහම කරන්නේ අමුවෙන් කොස් මදුලු කන එක.. ඒ ගමන අමුවෙන් කොස් කන්න ගත්තද. අම්මා කියන්නේ නුරුස්සන විදියට.. කන්න එපා අමුවෙන් කොස් කන්න හොද නෑ.. බඩේ අමාරුව හැදෙයි.. අම්මා එහෙම කිව්වට අමුවෙන් කොස් කන එකට අම්මා තදින්ම විරුද්ද උනේ නෑ..



ඒ දවස් වල කොස් කාලේට දවස් දෙක තුනකට සැරයක් හැමදාම අපේ ගෙදර ලිපේ කොස් ඉදුනා.. කොස් ගෙඩිය කඩා ගෙන එන්නේ තාත්තා.. ඒ වගේම ඒක පොරෙවෙන් හතරට පලලා තීරු කරලා දෙන්නෙත් එයාම තමයි.. කොස් ඇට කැපෙන්නේ නැතුව ඒ වැඩේ කරලා දෙන්න තාත්තට තිබුනේ පුදුම පලපුරුද්දක්.. කොච්චර ආස උනත් මට ඒක කවදාවත් කරන්න බැරි උනා.. අය්යයි අක්කයි මමයි අම්මයි එකතු වෙලා එකට ඉදගෙන කොස් සුද්ද කරන්නේ ඊට පස්සේ.. එහෙමෙ පවුලේ හැමෝම එකතු වෙලා හදන කොස් මාලුව රෑට වැඩිය රස උදේට කනකොට.. ඒ කාලේ ඇත්තටම හරිම සුන්දරයි..



ඒත් දැන් හැමදේම වෙනස් වෙලා.. අය්යයි අක්කයි මමයි අපි තුන් දෙනා තැන් තුනක.. අම්ම බණ පොතටම සීමා වෙලා.. තාත්තට තනියෙන් කොස් ගෙඩියක් කඩා ගෙන ඇවිත් හදන්න තරම් උවමනාවක් නෑ.. අපේ ජීවිත දැන් තරමටම ඒ කාලේ සංකීර්ණ නෑ..මොනවා හරි දෙයක් හදා ගෙන කාලා පව්ලෙ කට්ටයම එක්ක චිමිනි ලාම්පුවෙ එලියෙන් ජීවත් උනු කාලෙට මම අදත් හරිම ආදරෙයි.. මම අදත් නිදහසක් ලැබුනු හැම වෙලාවෙම ඒ අතීත් මතක එක්ක පොර බදනවා. අපේ අම්මටයි තාත්තයි හීන තිබුනා.. අපි ඒවා හැබෑ කලා.. ඒත් හීන හැබෑ වෙනවත් එක්කම අපිට අපි මග ඇරිලා අම්මේ.. ආය පව්ලේ ඔක්කොම එක්ක එක්ක එකතු වෙලා කොස් මාලුවක් හදා ගෙන කන එක දැන් මගේ එකම හීනෙ වෙලා අම්මේ .

කපුවා

" කීයද අන්තිම දෙන්නෙ? "

" තුන්දාහෙන් පාත බෑ මහත්තය "

"මේක පලුදු අනික දලං ලොට් එකට ගහන්නෙ... එක දාස් පන්සීයක් දෙන්නම් ... කැමති නම් "

.....විනාඩි කීපයක කසු කුසුවකි......

" දෙදාහක් වත් දෙන්න මහත්තය "

" බෑ.... මේක පජාති.. . කැමති නම් සල්ලි ගන්න නැත්නම් වෙන කෙනෙක්ට පෙන්නන."

හැත්තෑව දසකයේ මැද රුපියල් එක් දහස් පන්සියක් යනු ,සැලකිය යුතු මුදලකි... සේවකයකු යවා සිය නවතම ලාන්සර් ෆ්ලැට් ලයිට් කාරයේ ඩිකියෙහි තිබූ බ්‍රීෆ් කේසය ගෙන්වා ගත් මුදලාලි මහතා... සියයේ කොල වලින් පහලොවක් ගෙන පතල් කරුවන් අත තබා...

"ජාතියක් ගේනවකො ඕයී.... තමුසෙලා දෙන්නටම මොටෝ බයිසිකල් දෙකක් අරන් දෙනවා මං ගානේ" පැවසීය

ඔවුන් නික්ම ගිය පසු සිය හෙන්චයියන් දෙසට හැරුනු ඔහු... මැණික් ගල ඔවුනට පෙන්වා...

"තමුසෙලා දන්නවද.... ලක්ශ එක හමාරෙන් එහා වටිනවා... බේරුවල හාජ්ජියාර් කෙනෙක්ට දෙන්න පුලුවන් උඩින්"

එකෙනිහිම මැනික් සාප්පුව තුලට ගොඩ,වූයේ තරුණ කෝටිපති ව්‍යාපාරික මහතාගේ පුද්ගලික නක්ශාස්ත්‍ර කරුවා වූ වයස අවුරුදු හතලිහක් පමණ වූ මිනිසෙකි.

" මහත්තයෝ... හෙට කෙම්මුර දවස... හෙට කතරගම දේවලේ ගිහින් අර පූජාව තිබ්බොත් මේ ගමන ඉල්ලම දෙයියනේ කියලා සරු වෙයි"

" අනේ කපු උන්නැහේ හෙටම ගිහින් තියන්න ඒක වර්ද්දන්න එපා"

" ඒක තමා මාත් හිතුවේ බඩු ටිකට සල්ලි දුන්නා නම මම උදේම යන්නම් "

" ෆොන්සේකා.... දෙදාහක් ගනන් කරල කපු මහත්තය ට දෙන්න..."

යනුවෙන් ගෝලයාට කී මුදලාලි මහතා

" මගේ වන් එයිට් ෆයිව් (Honda CD 185) එක බැටරිය චාජ් වෙන්නත් එක්ක අරන් යන්න" යනුවෙන් කපු මහතාට කීවේය...

මේ අතර මුදලාලී හමුවට පැමිණියේ තවත් ඔහුගේ වත්තක සේවය කරන්නෙකු වූ තංගවේලුය....

" මාතියා... පෝර ටික ගන්ඩ යෙලාව ශරි..මාතියා..."

" තමුසෙලා පෝර කී පාරක් දාන්වද ඕයි..."

"ආං මේ තුන්සීයක් තියනව... පෝරා දාලා අර නෙත්ති කාණුව හදලා දානවා"

" ගියා මාසේ පඩි හිගයි මාතියා... රුපියල් අසූවක්..."

" තමුසේලා සල්ලි කොච්චර දුන්නත් මදිනේ ඕයී.... කනවද සල්ලි.... මේ වතු කෙරුවාවෙන් ලාබයක් නෑ ... අනික මේ ගලුත් හිගයි.... තමුසේ උදේම ඇහැලියගොඩ ගබඩාවෙන් පෝර ටික ගේනවා... මම ලොරිය එවන්නම්...

පසුදින... තංගවේලුත්... ඩ්‍රැයිවර් තැනත් රත්නපුර සිට අහැලියගොඩ දෙසට ලොරියෙන් ගමන් කරමින් සිටී

හදිස්සියෙම්ම රියදුරු තැන

" ඕයි තංගවේලු... මහත්තයගේ බයිසිකලේ නේද අර තේ කඩේ ලග?"

"අඩේ යප්පා.... අශූ අතයි අනූ දෙක නොම්මරෙ ඒකම් තමා සිල්වා අයියා...."

"#&#*@ යකෝ කපුවා කතරගං යනවා කියලා නේද ඕක ඉල්ලන් ගියේ...බලමූ කෝකටත්..."

ඔවුන් නොපෙන ඉසව්වක ලොරිය නවතා සිටියදී... හැඩ කාර කාන්තාවක් සමග මොටෝ සයිකලයට ගොඩ වූ කපුවා.... ආලවට්ටම් දමමින් එය පැද යන්නට වූ යේ කතරගමට නොව... අවිස්සාවේල්ල තානායම වෙතටය...

දින දෙකක පසු... මුදලාලිලා ගේ ගෙලෙහි වූයේ කපුවා කතරගමින් ජීවම් කර ගෙන ආ.... බලගතු සුරයකි.

" කතරගමට නියම වැඩ කාරයෙක් යවලා හදා ගෙන ආව සුරයක් මේක"

එය කන වැකුණු තංගවේලූ පැවසූයේ.

" එල්ලාම් පොයි ... පුණ්ඩේ ශුරේ මාතියා "

සත්‍ය කතාවක වෙනස් කිරීමකි

කුලරත්න මාමා



"මල් ශාලාව ට බොඩි එක ගෙනල්ල... පව්ලේ කාට හරි ඇවිල්ලා පෙට්ටිය බලලා, එම්බාම් එක ගැන කතා බහ කරගන්නලු"

"කව්ද යවන්නෙ මේ වෙලේ?"

" කාව හරි , කෙරෙන්න ඕන විදිය කියලා,බජට් ලිමිට් එකත් කියලා යවන්න... මතක ඇතුව"

අවසානයේ මියගිය අයගේ සහෝදරයකුගේ පුත්‍රයා ඔහුගේ මිතුරකු, මම සහ අවුරුදු හැත්තෑවක් පමණ වූ බයාදු පෙනුමකින් යුත්...බමන මතින් බඹර පදම් වූ පුද්ගලයකුත් මොටෝ රියක ගොඩවී මල් ශාලාව කරා ගමන් කෙලෙමු.

මල්ශාලා තුලදී එම්බාම් කරු, හර්ස් රියැදුරු , සහයකයින් සහ අරක්කු අතර ඇත්තේ පුදුමාකාර බැදීමකි. අප යන විට මෘතදේහය එම්බාම් කාමරයේ කොන්ක්‍රීට් ලෑල්ලේ නිරුවතින් තැන්පත් කර තිබූ අතර, අරක්කු බෝතල දෙකක් වටා වාඩී වී සිටි පිරිස සූදානම් වෙමින් සිටියේ මිනියේ කටයුතු අවසන් කිරීමටය.මෙ අතරෙහි මා අසලට පැමිණි අප සමග ආ වයසක පුද්ගලයා

"මහත්තයෝ... මට රුපියල් තුන්සීයක් දෙන්නකෝ"

"ඒ මොකටද?"

"අරක්කු පොඩ්ඩක් බොන්න මහත්තය "

"දැන් බීලා නේ ඉන්නෙ ඔය මදෑ?"

"එලිවෙනකන් ඉන්නත් එපෑ මහත්තය ...තව ටිකකින් වානවනේ"

"අම්මපා නේන්නම්... යං දෙන්නා එක්කම...."

....පැයකට පමණ පසු....

ඔහු නමින් කුලරත්න ය.... කුලී වැඩ කරන්නෙකි... මහ පොලවටම දිය වූ සිරුරත්, ගිලුණු දෑසත්, කඩමාලු වු ඇදුමුත් මට කියා පෑවේ වෙනස්ම කතාවකි.

"මහත්තයෝ... ඔය නැති උන නෝනා මහත්තයා.... මං ඉස්සර කුලියට පොල් කඩන කාලේ... කුලී වැඩ කර්න කාලේ... "

"හා හා.... ඔව්වා දැන් වැඩක් නෑ..
මාමා... අපි කාටත් ඕක යන්නම ඕන ගමනක්"

"අහන්නකො මහත්තය .... ඔය මනුස්සයා මට සල්ලි දීලා... මල්ලකට හාල් සේරුවක් දෙකක්... පොල් ගෙඩියක් දාලා දෙන්න අමතක කලේ නෑ ... අම්මපා එහෙම ගුණ යහපත් මනුස්සයා ....."

හෙතෙම කදුලු වගුරයි..මේ මොන මගුලක්දැයි සිතූ මා ඔහු මග හැර... අනික් දෙදෙනා සමග අවමංගල්‍යය රථය පසු පසින් නිවෙසට ලගා වූ අතර..

මග දෙපස නානාප්‍රකාර සමාගම්, ආයතන, ආදියෙහි බැනර ගසා , කල්ලි ගැසුන මිනිසුන් කතා බස කරමින් සිටියදී.. මල ගිය අයගේ ගුණ වගුරුවති, බදා ගනිති, සෝකය පල කරති,තවකෙක් බුලත් සපති.ඕමි ගසති.... පිරිසක් මැද තවකෙක් රස කතා වගුරුවති....

රාත්‍රි ආහාරයෙන් පසු එකා දෙන්නා හීන් සැරේම මාරු වෙති... අවසානයෙහි මැදියම් රෑ එක දෙක වන විට ඉතුරු ඌයේ අප දහ දොලොස් දෙනෙකි. තේ කෝප්පයක අවශ්‍යතාව දැනුන හෙයින් සාලයෙන් ගෙට ඇතුලු වූ මාහට දක්නට් ලැබුනේ...

ලොකු ලොක්කන් විසින් සොව පල කර එවා තිබූ මල්වඩම් මැදි කරගත් මෘතදේහය සහ... එහි හිස අද්දර සිට ගනිමින් පවන් සලමින් පොල්තෙල් පහනට පොල්තෙල් දමමින් සිටි කුලරත්න මාමාය... ඉන්පසු එලබුන දින දෙකහිදී.... ඔහු මධ්‍යම රාත්‍රියේ කොහේ හෝ සිට මතුවන අතර... පෙට්ටිය ලගින් ඉවත්වන්නෙ... උදේ හයට පමණය...

"මාමා ඇයි නිදිවරන්නේ?"

"මහත්තයෝ... මගෙ ගෑනී පොඩි එකී හම්බු වෙන්න ඉස්පිරිතාලෙ නතර වෙලා උන්න දවස් දෙකේ ලොකු එකා බලා ගත්තා උදේ වරුවක මේ නෝනා...එහෙව් එකේ තනි කරලා කොහොමද?"

මිතුරු තොමෝ සැප දුක දෙකෙහිම පවතී.... බිතුසිතුවම් රූ මෙන් පිටු නොපා සිටී..

අයි මීන් කොහෙද කොලේජ් ගියේ

"ලංකාවෙද ?"

"ඔව්... ඔබතුමා"

"තමුසේ ලංකාවේ කොහෙද? අයි මීන් කොහෙද කොලේජ් ගියේ?"

තමුසේ උඹ බං බොලං වචන කිසිම දවසක හිත රිදෙන වචන නොවුනේ ඒවා කියන කියපු මිනිස්සු එක්ක තිබ්බ සමීප බැදීම නිසාමයි. පැය දොලහක රාත්‍රී වැඩ මුරයක් ඉවර කරලා පට්ට සීතලේ කෝච්චිය එනකන් ස්ටේසමේ බංකුවක වාඩි වෙලා හිටි මාව දැකලා ලගට අපු මහත්ත එහෙම අහපුවම තරහක් ආවත් මොන වර්ගයේ ජීවියෙක්දැයි නොදන්න,නිසාම මන් කටවහගෙන හිටියා.

" මම පැල්මඩුල්ල කිට්ටුව ඕපනායක "

" අයිසේ බලනවා තමුසෙගේ හැටි... මොනාද මේ ලංකාවේ නම කනවා තමුසෙලා වගේ ලෝ ක්ලාස් මිනිස්සු."

ඒ වෙද්දි යුරෝපයේ විශාලතම ෆ්ලයි වුඩ් නිශ්පාදකයා වෙච්ච ක්‍රෝනෝස්පෑන්(krono span) සමාගෙමේ පද්ධති මෙහෙයවන්නෙක්ප් ඒම නැත්නම් සිස්ටම් ඇඩ්මින් එකෙක්. හවස හයේ ඉදන් උදේ හය වෙනකන් අක්කර තිස්පහක බිමක තිබ්බ කර්මාන්ත ශාලාව අස්සෙ අඩුම කුඩුම ටික,දාගෙන එක එක මීටර් පැනල් දිහා බලන් ඉන්න එක මගේ රාජකාරිය ඔය,නිසාම දූවිල ලී කුඩු තෙල් මජං නාගෙන උදේම එලියට එන්නෙ. බොහෝ දෙනෙක් කම්හල ඇතුලෙම පිහිටා තිබූ සුවිසල් නාන කාමරෙය්න් ( එකවර පනහකට පමණ නෑම සදහා පෝලිමට වතුර මල් සවිකර ඇත)නාල පිරිසිදු වෙලා හොද ඇදුමක් ඇද එලියට ගියද මා හට එසේ කිරීමට හැකියාවක් නොවූවේ සියලු සුද්දන් නිරුවතින් එක ගොඩේ ස්නානය කිරීම මහත් අපුලක් මෙන්ම මා එසේ කිරීමට ගියහොත් මොන මරාලයක් කඩා වැටේදැයි ඇති වූ සුවිශාල බියත් නිසාවෙනි.

කෝච්චිය ගොඩ වෙලා පොඩි නින්දක් දාගෙන ගෙදරට ගිහින් නාලා කාල හවස තුන වෙනකන් නිදා,ගන්න එක ඇරෙන්න වෙන දෙයක් තිබුනේ නෑ ඒ ජීවිතේ

මං මහත්තයගෙන් මෙහෙම ඇහුවා

" මහත්තය ලංකාවේ කොහෙද?"

තමන් අසුවල් අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් වරයෙකු බවත්... බිරින්දෑ ගේ ආචාර්ය උපාධිය සදහා දරුවන්,සමහ මෙහි ආ බවත්.. අල්ලපු නගරයෙහි ධනවතුන් වෙසෙන පෙදෙසේ නිවසක සිටින අතරම ඉතා හොද රස්සාවක් කරනා බව ආදී වසයෙන් පතරංග හෑල්ලක් මා ඉදිරියේ ඇද බෑ මහත්මයා මට කින්ඩි , පිලිකුල් සහගත් බැල්මක් සිනාවක් දමා පිටත් ව ගියේ රස්සාවක් හෝ වෙනයම් උදව්වක් අවශය නම් තාමාට කෝල් එකක් දෙන ලෙස පවසමිනි.නමුත් දුරකථන අංකය දුන්නෙ නැත. ඔහු බලාපොරොත්තු වූයේ මා අංකය ඉල්ලනු ඇතැයි යන්න මට පසක් වූයේ මා ආපසු හැරෙද්දි ඔහුගේ මුහුන ඇඹරී ගිය අයුරෙනි.

දින කිහිපයක් ගත වූ අතර මහත්තයා පිලිබද ඉන් පසු මා හට හාංකවිසියක් මතක් නොවූ නමුත් උගත් බුද්ධිමත් කම සමග බොහෝ විට නිහතමානී කම මිනිසුන්ගෙන් ගිලිහෙන බව නම් නැවතත් පසක් වුණි.

සෑම සිකුරාදා දිනයකම රාත්‍රි සේවා මුරයට තාවකාලික පිරිසිදු කරන්නනන් ලෙස ඉන්දියානුවන්... පෝලන්ත ජාතිකයන් සහ විදෙස් රටවලින් පැමිනි සිසුන් විස්සක් තිහක් කැදවීම අනිවාර්යයෙන් සිදුවන්නකි. හදුනා ගැනීමේ පහසුව සදහා එක් වරක් පමණක් භාවිතා කර ඉවත දමන සුදු පැහැ ඕව(ර්)ඕල් ඇදුමත්, යකඩ හිස් වැස්ම මුඛ වාඩමත් , ලුමිනස් පැහැ ආරක්ශිත ජැකට්ටුව අන්දවා ඔවුන් රැගෙන එන්නෙ ගේට්ටුවේ සිටමය.

එදින පැමිණි අයගෙන මා සිටි ස්තානයේ වැඩ කිරීමට පස්දෙනෙකු එවූ ෆෝමන් වරයා ඔවුන්ගේ වැඩ ගැන විමසිල්ලෙන් සිටින ලෙසත්... අහු මුලු වල රිංගා නිදා ගන්නෙ නම් වහා දැනුම් දෙන ලෙසත් පවසා නික්ම ගිය අතර. ඔවුන් හට කල යුතු දෑ පැවසූ මා හට එකතරා පුද්ගලයකු උවමනාවෙන්ම මා හට නොපෙනී සිටීමට උත්සාහ දරන බව පෙනුන මුත් අවදානයක් යොමු නොකල මා ආපසු පැමින මේසය මත තිබූ නම් ලැයිස්තුවට අවධානය යොමු කලෙමි.

සමරසේකර මුදියන්සේසේලාගේ ..... යනුවෙන් තුවෙනියට තිබූ නම දුටු මා කැබිනයෙන් එලියට පැමින එම නම හඩනගා කියමින් ඔහු මා දෙසට කැදෙව්වෙමි..

විශාල කොස්සක් අතින් ගත් ලේකම් මහත්මයා මා ඉදිරිපිට අසරණ ලීලාවෙන් බලා සිටියේය.

"කාටවත් කියන්න එපා මල්ලි තත්ත්වය ට හොද නෑ නේ"

අදටත් මහත්තය ගැන ඒ පලාතේ හිටිය උදවිය... ඉන්න උදවිය දන්නේ... " ලී කුඩු ලේක්ම් " කිව්වම.

මන් කාටවත් කිවේ නෑ .නොකියාම ඉන්න බැරි තැන ගහකට කිව්වා විතරයි.


ඔයා ලංකාවේ නේද?

" හරි අම්මේ .... අම්මා හවසට ස්කයිප් ගන්න... ඔව් පුංචිලෑ මල්ලිට කියලා රීලෝඩ් එකක් දාගෙන ඉන්ටර්නෙට් එන්න....

ඔව්,ඔව් එහෙම තමයි.... එදා ආවේ ඒ වගේ...

ඔව් අම්මේ හිම ගොඩක් වැටුනා... යාලුවො හොදින් ...අපි ඊයේ රෑ හිමේ ඉදන් ෆොටෝ ගැහුවා මන් එවන්නම් අම්මලා කතා කරන වෙලාවට....

තාත්තාට කියන්න මහ හයියෙන් කතා කරන්න ඕන නෑ කියලා මෙහෙ ඉන්ටර්නෙට් හොද ස්පීඩ් .....

අම්මා මතක ඇතුව ඩේටා කාඩ් එකට සල්ලි දෙන්න නැත්නම් පුංචි ගම ගිනි තියයි.... ඔව් ඔව් ඉරිසියාවේ පැලෙනවා....

හරි අම්මා ම්ං තියනවා බුදු සරණයි ...බිල යනවා... "

ඉහත දෙබස් මටත් මගේ ගජයා වු සුපුනාටත් කණේ මී පැණි වත්කලා මෙන් විය. නාදුනන යුරෝපයේ දෙවන දිනය වූ එදා අප නගරයෙහි ඇවිදිමින් වටපිට නරඹමින් මං සලකුණු මතක තබා ගනිමින් ගත කල දිනයක් විය. අපට ඉදිරි පසින් පදික මාරුවෙහි කොල එලිය දැල්වෙන තෙක් සිටියදී ඉහත කී සංවාදයෙහි නිරත වු තරුණිය සමග දොඩමලු වීමට අප හට අවශ්‍ය වූ නමුත් ඇය සමග පාර මාරු වු අපදෙදෙන මොහොතකට පසු


" මේ...එස්ක්‍යුස් මී ..... ඔයා ලංකාවේ නේද?


" pardon me i dont speak your language mate" ( සගයා...මට සමාවෙන්න මම ඔබලාගේ බස කතා කරන්නෙ නෑ )

ඇයි දැන් ඔයා අගේට සිංහලෙන් කතා කලේ ... අපි මෙහෙට අලුතෙන් ආවේ.... බය වෙන්න එපා... ස්නෝඩොන් හෝල් එකේ ඉන්නෙ අපි දෙන්නා"

"සීරියස්ලි මෑන්.... අයි ඇම් නොට් ශුවර් වට් යූ ගායිස් ටෝකින් එබවුට්......ට්‍රයි සම්වෙයා එල්ස් "

අප දෙදෙනාටම මහත් කෝපයක් මෙන්ම ලැජ්ජාවක් ඇති විය. ඇය ශ්‍රී ලාංකික බවට කිසිම විවාදයක් නැත.... වෙන්න සුද්දා වීමට දගලන අයට දීමට අප විසින් ලංකාවේ සිට රැගෙන ගිය කසාය බිංදුවක් ඇයටත් දීමට සිතුවෙමි.

" එක්ස්ට්‍රීම්ලි සොරි මැඩම්... වී තෝට් යූ ආර් එ ෆෙලෝ ශ්‍රී ලංකන්.. බයි ද වේ....උඹගේ අම්-- සුද්දෙක් $*$**$$%*@**@--@@ පට්ට $*$*$**#-@-#-#-#- තෝ #**$*$----@-==*%*#-@=@=@=@(%=%=%= ලංකාවේ %*$--&=&-#*#*#*#*#*#*$*$*#*

තරුණිය විදුලි වේගයෙ අතුරුදහන් වූ අතර..පසුදා අප සොයා පැමිනි ඇගේ ප්‍රේමවන්තයා අපගෙන් කරුණු විමසීය...

ලංකාවේ කෙල්ලෙක්ට ? කුනුහරුප කීවා අපි? අපි බැන්නේ සුද්දියෙක්ට... ඒකි සිංහල අහලා වත් නෑ කිව්වනේ....ඒකට අපි මක් කරන්නද..

එදා සිට අද දක්වා කලු සුද්දන් සුද්දිය හය හත් දෙනෙකුටම මෙම බෙහෙත ලබා දුන් අතර ..ඔවුන් නිට්ටාවටම සුවය ලද බව ඉතාමත් සතුටින් දන්වා සිටිමි.

නවත්තන්න එපා



ඉස්සෙල්ලාම මහපොලක් බලන්න ගියෙ තාත්තා ගේ අතේ එල්ලිලා 1993 දි, මහා ලොකු මතකයක් නැතත් හවස දෙකට විතර පාන් බාගෙ බස් එකක හිරවෙලා ගිහින් සර්ප විමානය, මාරක ලිද, මැඩ් ගෝ රවුම ,ජල විදුලි බලාගාර ආකෘති , හෙලිකොප්ටර් ඇන්ජිම වගේ දේවල් ජීවිතේ පලවෙනි වතාවට ඇහුවේ දැක්කෙ එදා...කොටින්ම හවස හයෙන් පස්සෙ ජීවිතේ පලමු වතාවට ගෙදරින් එලියෙ පරිසරය මොන වගේද කියන එකත් අත්වින්ද හැටි අද වාගේ මතකයි එන්න ලං උනාම අටෝ රාසියක් කඩපිල් අස්සෙන් මාව එක්කන් ගිය තාත්තා , තට්ටු දෙකේ පැන්සල් පෙට්ටියකුයි, අයිස්ක්‍රීම් ගොටුවකුයි, පුන්චි පහනක් යටින් පතතු කලාම පුටු පුටු ගාල යන රතු නිල් පාට ගාපු බෝට්ටුවකුයි ඇරන් දුන්න. ඒ ජීවිතේ සුන්දරම මතක කීපයෙන් එකක්.

පස්සෙන් පහු ඒ ඉස්කෝලෙටම හය වසරට ඇවිල්ල තවත් වසර හතරක් විතර ගිහින් 2001 වසරෙදි අවසාන මහපොල උත්සව කීපයෙන් එකක් අපේ ඉස්කෝලේ තියන්න සේරම සූදානම් කලා. අපි කාණ්ඩේ මහපොල බලන්න යනවා කියලා ලොකුම ගැම්මෙන් රංචු ගැහිලා හවස දෙකේ ඉදන් ඉස්කෝලේ පුරා රස්තියාදුව.

පරණ චිත්‍ර කාමරේ ඉස්ස්‍රහා ලොකු තිරයක් දාලා හවස හයේ ඉදලා එලිවෙනකන් ඉංගිරිසි ජනප්‍රිය චිත්‍රපට එක පෙලට. බ්ලොක්බස්ටර් වගේ... ගෙවල් වල උණ කෝටුවේ ගහපු ඇන්ටනාව... "හරිද....? "දැන්හරිද...." දැන් පේනවාද ?? " බෙරිහන් දිදී ටී වී බලාපු අපිට මේක ස්විප් එකක් ඇදුනා වගේ... ඒත් අපිට ඉංග්‍රීසි බෑ. ඇගකිලිපොලා යන ප්‍රේම ජවනිකා , බිහිසුණු සටන් දිහා අප්පුහාමිට ජපනා පාර කිව්ව වගේ කට ඇරන් බලන් ඉන්නවා..

ජොන් රැම්බෝ, ප්‍රෙඩේටර්, ටෝටල් රීකෝල්, ටර්මිනේටර් වගේ ක්‍රියාදාම සිත්තර පටි වගේම, ගෝඩ් මස්ට් බී ක්‍රේසි , ජිම් කැරී ගේ චිත්‍රපටි වගේ ඉල ඇදෙන කතන්දර, ටයිටැනික් , නොටින්ං හිල් වගේ රෝමෑන්ස් එව්වා ඉස්කෝලේ පිට්ටනියෙ ඉදගෙන කොල්ලො සෙට් එකක් එක්ක බලනවා කියන්නෙ ඊට වඩා මොනවද? ගෝඩ් මස්ට් බී ක්‍රේසි බලද්දි කලිසමේ චූ යනකන් හිනා වෙච්ච හැටි මතක් වෙද්දි ආයේ ඒ කාලෙට යන්න ඇත්නං කියලා හිතුනට... හියුබට් සර් චන්ද්‍රතිලක මිස් ගේ වේවැල මතක් වෙනකොට එක්කො ඕන නෑ කියලා හිතෙනවා.

අනික ඒකාලේ අපි අමද්‍යප දරුවො නිසාම ඒ මතක ජීවිතේ ආයේ කවදාවත් ලගා කර ගන්න බැරි දේවල් වෙලා ඉවරයි.

ඔන්න ඔය අකාරයට එලිවෙනකන් බයිස්කෝප් බලලා සංගීත සන්දර්ශනය තිබ්බ පිට්ටනියත් ටිකක් සී සාලා අපි සෙට් එක බස් නැවතුමට ආවේ ගෙවල් බලා යන්න. තවත් කට්ටියය බසයක් බලාපොරොත්තුව හිටියට මොකද බදුල්ල බස් එකක් ආවේ පැය බාගෙකට පස්සෙ. ඒකෙ ගොඩ වෙලා කොන්දොස්තර මහත්මයා ගෙන් ආඩපාලි අහගෙන බහින තැන පහු නොවෙන්න කොක්කු වගේ නැමිලා ඉස්සරහා වීදුරුවෙන් පාර බලන් එද්දි පිටිපස්සෙන් ඇහෙනවා ගාලගොට්ටියක්

" හරි ඕයි නිකන් යන්න ආවේ නෑනේ.. සල්ලි දීලනෙ යන්නෙ??"

" සල්ලි දීලා තමයි ඕයී ඒත් මේ හෝල්ට් දෙක තමුසෙට පයින් යන්න තිබ්බනේ...."

"එක්කො මාරු ගේනවා... පන්සීයක් දික් කලාම හරියනවද රුපියල් දහයක් ගන්න?"

කොන්දොස්තර උන්නැහේ එක්ක ඩෝප් කාරයෙක් පැටලිලා...

" ඇයි දැන් තමුසේලා බස් එක උඩින්ද අරන් යන්නෙ ?... නිකන් යනවා අයිස්සෙ යන්න.... මාරු නෑ කියන්නෙ ???"

"මුද...හුප් මුදලාලිට වංගු දාන කාලකණ්නි..... රුපියල් දායට අජරාමර වෙන්න එපා ඕයි...."

තවත් දෙන්න වාදේ දුරට ගියා. එක පාරටම බීපු මනුස්සයා බහින තැන කිට්ටු කරලා බෙල් එක ගැහුවට කොන්දොස්තර උන්නැහ කෑගහලා කිව්ව

"නවත්තන්න එපා.... "

@*$-%-=%=&&=&&=$*@*#*$*$***$-$*$*$*$*#*#*#*#*$*$*$**$*$*%%%7%7%777#7#$*@*@*#**#*#*$**#

වශයෙන් ජාතිය ජාතකේ අමතලා විසේස ප්‍රකාශයක් බීපු මනුස්සයා කලත් ඒ,වෙද්දි බස් එක තව හැතැක්ම බාගයක් විතර ඉස්සරහට ගිහින් ... මිනිහා බෙල් එක අත නොහැරම ගහනවා.... බැරිම තැන දියතලාවේ කෑම්ප් එකට යන ආමි කොල්ලෙක් ඉදිරිපත් වෙලා

" ඔන්න ඔහේ මේ මනුස්සයා බස්සලා යනවා... මේ මහ රෑ පව් වැඩ නොකර "

කියනකන් බස් එක ගියා... අන්තිමේ යන්තන් බස් එක නතර කලා... නතර කලා කීවට වේගය අඩුකලා... බීපු මනුස්සයත් බස් එකෙන් පැනලා බස් එක එක්කම අඩි කීපයක් ඉස්සරහාට දුවලා අදුරේ නොපෙනී ගිය තත්පරයට...

සල බලාං ගාලා පිටි පස්සෙ වීදුරුව බිදගෙන ඇවිත් තිබුනේ ලොකු ගඩොල් බාගයක්.

ගල් ගිල්ල වගේ එක පාරටම නැවතුන බස් එක තවත් පැය බාගයක් විතර වටේට හොයලා , කුනුහරුප කියලා පොලිසියට කතා කරලා සේරම කලත් ඒ මනුස්සයාගේ මයිල් ගහක් තරම අද වෙනකන් හොයා ගන්න බැරිඋනා... ඊට පස්සෙ මාස තුන හතරක් බදුල්ලෙන් කොලඹ යද්දි බස් එකේ පිටිපස්සෙ වීදුරුව ඉටිරෙදි වලින් වහලා තිබ්බ හැටි දැකපු අපි කතා උනේ..

ගං වාසිය... එහෙමත් නැත්නම් අනුන්ගේ කොටුවලට පැනලා ලොකුකම් කතා කරන්න ගියාම පාඩුව තමාටමයි කියලා.

" දේ ඩෝන්ට් ඉස්පීක් ගුඩ් ඉන්ග්ලිෂ් නො , අයි ඇම් දෙයර් ඉන්ටප්‍රිටර්"



"සුභ සන්ද්‍යාවක් වේවා නෝනාවරුනි මහත්වරුනි, තව ස්වල්ප වෙලාවකින් අප ලන්ඩන් හීත්‍රෝ ජාත්‍යන්තර ගුවන් තොටුපොළට ගොඩබසිනවා ඇත. පිටත උෂ්ණත්වය සෙල්සියස් අංශක 12ක් වන අතර වෙලාව පස්වරු 1 පසුවී මිනිත්තු 32කි. සියලුම මගින් ආගමන විගමන නිලධාරීන් වෙත වාර්තා කිරීම අනිවාර්ය වන අතර, නැවත වරක් ශ්‍රී ලන්කන් ගුවන් සේවය සමග පියාසර කල ඔබට ආයුබෝවන්" මම කපිතාන් දෙහෙරගොඩ සමග කාර්යමණ්ඩලය.

ඔන්න ඔය ආකාරයට පැය 19ක දීර්ග ගුවන් ගමනකින් පස්සේ අපි ගමනාන්තයට කිට්ටු කලා.

මේ වෙනකොට රට යන්න තිබ්බ ආසාව උනන්දුව අපි දෙන්නගෙම හිත්වලින් අයින් වෙලා ඒ වෙනුවට අපහු ලංකාවට දුවල යන්න තරම් අපිට අපේ අම්මා තාත්තා, පව්ලේ උදවිය කොටින්ම ගෙදර බල්ලෝ පුසෝ පවා අපිට අම්බානකට මිස් වෙලා තිබුනේ. පළවෙනි වතාවට එහෙම හැමෝටම දැනෙනවා කියලා පස්සේ කාලෙක අපි ඉගන ගත්තා. කොහොමින් කොහොම හරි "කල්ප" උන්නැහේ තමන්ගේ ලෙවල් එක අපිට පෙන්නලා අපේ ලොක්ක උනා. උනා කිව්වට ඌම එකට පත්වුණා, ගෙවල් දොරවල් ගැන හිත හිතා හිතින් වැළපුණු අපිව ඌට පෙනුනේ ගොබිලෝ දෙන්නෙක් ගානට.

බොහොම ප්‍රසිද්ද කතාවක් තමයි හීත්‍රෝ හි ආගමන නිලධාරීන් දකුණුආසියානුවන් කෙරෙහි දක්වන අප්පිරියාව, අපි ගියේ ශිෂ්‍ය වීසා නිසා උන් අපිව අපහු හරවන්න අහන්න පුළුවන් ප්‍රශ්න ගහන්න පුළුවන් ගැට සේරම ගහනවා කියල අපි දැනගෙන හිටියා. ඔන්න ඔතනදි තමයි අපි මී හරක් බානක් වගේ පලවෙනි මරු වැල පාගන්නේ.

එක පාරටම කල්පයා කියපි,

" ගායිස් ලෙස්ට් ගෝ ටුගෙදර් ඇස් එ ගෘප්, බිකොස් වී ආර් ගොයින් ටු සේම් යුනිවර්සිටි නො, අනික මට සින්ගපෝ ඉමිග්‍රේෂන් එකත් එක්ක එක්ස්පිරියන්ස් තීනවා යු නො"

එහෙම කිව්වා මිනිහා ඉස්සර උනා. පිනි ජම්බු ගෙඩියක් තරම් තඩි නහයක් තියන මහා භයානක උස මහත සුද්දෙක් අපිට අතින් සන් කල ,කන් කඩා හැලුන බල්ලෝ ගානට අපිත් උගේ කවුන්ටරේ ලඟට කිට්ටුකළා. කල්පයා ඉස්සර වෙලාම ලියකියවිලි ටික දුන්නා. විනාඩි පහක් විතර උගෙන් එක එක එව්වා අහපු සුද්දා ඇගිලි සලකුණු අරන් " දඩස් " ගාල සීල් එක ගැහුවා.

"නෙක්ස්ට්"

සුපුනා උගේ ෆයිල් එකත් අරන් කවුන්ටරේ ඉස්සරහට ගියා. මෙවෙලේ තමයි සුද්ද දැක්කේ කල්පයා තාමත් එතැන් හිටන් ඉන්නවා කියල .

"සර් යු මස්ට් ලිව් නව් ඇන්ඩ් ප්‍රොසිඩ් ටු ද කස්ටම්ස් ෆො බැගේජ් ක්ලියරන්ස් "

සුද්දා කේන්තියෙන් කිව්වා.

මෙන්න මෙතැනදී මේ ගොන් බුරු හිකනලා කියපු කතාවක් නිසා කොහේදෝ මුල්ලකින් මතුවුණ පොලිස් නිලදාරීන් දෙදෙනෙක් එකම වචනයක් වත් නිදහසට කියන්න නොදී , නිකන් එලිසබෙත් රැජිනට විවාහ යෝජනවක් කරපු උන් දෙන්නෙක් අල්ලන් යනවා වගේ මාවයි සුපුනවයි පොඩි පහේ හෝල් එකකට එක්කගෙන ගියා. එතන නොයෙකුත් ප්‍රශ්න නිසා බ්‍රිතාන්‍යට ඇතුල්වීම ප්‍රතික්ෂේප කල මිනිසුන් පණහක ට වැඩි පිරිසක් හිට්යා. ගොඩ දෙනෙක් බිම නිදි.

" පර බල්ලා , ඕකගේ $#$#% %%$ ....මන් තොට කිව්වා ඔය #%@# නිසා අපිට කෙලවෙනවා කියල හු#$2 මුන් අපිව හරවල යැව්වොත් මොකද කරන්නේ ? " අපි දෙනාගේම රතු කට්ට පුපුරලා ගියා.

වාසනාවකට වගේ කාසි දාන දුරකතනයක් තිබුන නිසාත් දහ අතේ කන්නලව් කොට එක් කරුණාවන්ත නිලදරුවෙකු ලවා මාරු කාසි කිහිපයක් සොයා ගත් අපි , හදිසියකදී දැනුම් දෙන්න යැයි අපහට දී තිබු අංකයට අමතා සියල්ල විස්තර කලා.

" ඩෝන්ට් බි පැනික් , වී විල් බි දෙයර් විත් ඉන් තර්ටි මිනිට්ස්."

අපිට තිබුන අවසන් සහ එකම පිහිට ඒ දුරකථන ඇමතුම විතරයි , ඒ තුරුම්පුවත් මෙසේ උඩට ගහල දාපු අපි බලාගෙන හිටියා. පැයකට පස්සේ එකෙක් ඇවිල්ල අපේ නම් අඩ ගැහුවා. එතනින් තවත් කාමරේකට. ඊට පස්සේ පැය දෙකක් විතර උන් අපෙන් හාර හාර ප්‍රශ්න ඇහුවා. කොටින්ම අපි ඉගන ගත්ත විෂයන්වල කරුණු පවා උන් අපෙන් ඇහුවා. තවත් පැයකට පස්සේ උන් අපිව එලියට දාද්දි අපි "කල්ප" ගේ දෙමව්පියන්ට පින් අනුමෝදන් කරලා මතක වස්ත්‍ර පුජ කරලා , තුන් මාසේ දානෙත් දීලා සමස්ත යුරෝපෙම ජනතාවට සාප කර කර එලියට බැස්සා.

"ලොස්ට් ඇන්ඩ් ෆවුන්ඩ්" කියලා ගහපු කවුන්ටරයක් ඉස්සරහ අපි දෙන්නගේ දුප්පත් බැග් දෙක එක උඩ එක ගොඩ ගහල තිබුණා.

"කල්ප" මැතිතුමා පේන මානෙක නෑ , අපිව එක්කන් යන්න ගුවන් තොටට එවපු වාහනෙන් ඌ උගේ ලට්ට ලොට්ට පටවන් ගිහින් තිබුණා. අන්තිමට අපි අතින් පවුම් 75ක් ගෙවල කුලී රථයක් අරන් අදාළ ස්ථානයට එනකොට රාත්‍රී 9ට විතර ඇති. නේවාසිකාගාරයේ කාර්යාලය වහලා. මුරකාර සුද්දා කිව්ව විදියට අපි ගමන් මලු ලොබියේ මුල්ලක තියලා බඩට මොනා හරි දාගන්න කියල එලියට බැස්සා .

ඒ වෙද්දී අපි මානසිකව වැටිලා දණහිස් පවා තුවාල වෙලා තිබුනේ. කොටින්ම අම්මල ගොඩක් ආසාවෙන් අපේ මලු වලට ඔබපු සේරම අපේ ගමන් මලු පරික්ෂා කරපු සුද්දෝ ඉස්සරහ අපි අපේ කැමැත්තෙන් කුණු කුඩේට දැන්මා , අපිට උන්ගේ එක ප්‍රශ්නෙකට වත් උත්තර දෙන්න උවමනාවක් , හිතක් තිබ්බේ නැහැ, ඒ මානසික පීඩනය අපිට නොමිලේම දුන්නේ දවස් කීපයකට කලින් අහම්බෙන් මුණ ගැහුන , අපි ජිවිතේට නොදන්නා මිනිහෙක් ගෙන් කියල හිතුනම අපිට ඇත්තටම කඳුළු ආවා. දුකට නෙමෙයි කේන්තිය දරා ගන්න බැරි කමට.

ඌ අර සුද්ද ඌට යන්න කිව්වම කට උල් කරලා ඇස් නලවල කිව්වේ

" දේ ඩෝන්ට් ඉස්පීක් ගුඩ් ඉන්ග්ලිෂ් නො , අයි ඇම් දෙයර් ඉන්ටප්‍රිටර්"



මතු සම්බන්දයි