Thursday, August 1, 2019

දත් ගැලවීම

දත් ගැලවීම
අපේ පැත්තේ දන්ත වෛද්‍යවරුන් හරි හිඟයි ඒ කාලේ. ඉන්න සේරමත් ඉන්නෙ සති අන්තේ. ඔහොම කාලෙක එක බුරහස්පතින්දාවක මට දත් කැක්කුමක් හැදුනා.
කරාබු නැටි හැපුවා, කුරුඳු කෑවා, සිද්ධාලේප ගෑවා, අම්මා ඒ අස්සෙ පුලුං කෑල්ලක පොඟවලා ඇක්ස් ඔයිල් ටිකක් දුන්න ඒකත් කට අස්සෙන් තියා ගත්තා.. ම්හූ... ඉවසන්නම බෑ... කුස්සියේ තියන සේරම තුනපහ මාදුරු සූදුරු ජාති කෑවා,ගොරකා විතරයි නොකෑවේ, පරිප්පු පොඩ්ඩකුයි කිරි ටිකකුයි කටට දාගත්ත නං ශෝක් පරිප්පුවක් හදාගන්න ගානට. ඒ මදිවට එක එක එව්වා කටේ ගාලා නිකං මඤ්ඤං වගේ කට අස්ස.
ඔය අස්සෙ තාත්තා ගෙදර ආවා... විස්තරේ අහලා ආපහු හන්දියට ගිහින් පෙත්තක් ගෙනත් දුන්නා.
බෲෆන්... අම්මේ ඒ වෙලාවේ උහුලපු වේදනාවේ හැටියට ඒක දිව්‍ය ඖසදයක් වගේ. ඉතිං පහුවදා මං මුලින්ම ගියේ කහවත්ත ටවුමේ දත් දොස්තර මහත්තයා ලඟට.
පරණ බිල්ඩිමක උඩු මහලේ , ගියාම , ඒක බලන්නම වටින බෙහෙත් සාප්පුවක්. ඒකේ මැසින් තිබ්බේ කකුලෙන් පාඟන එව්වා. පුටුව උස්සන්න බෑ. මගේ හිතේ වස්කෝද ගාමගේ දත් සුද්ද කරපු මැසිම ද කොහෙද ඒක. කොහොම උනත් බස් කොන්දොස්තර කෙනෙක්ට හරි කියලා දත ගලවගන්නවාමයි කියන ඒකායන පරමාර්ථයෙන් උන්න මට ඒක අඳාල උනේ නෑ.
ලෙඩ්ඩු නැති වෙලාවට දොස්තර මහත්තයා මැනික් ගල් කපන මැසිමක් තියන් ගල් කපනවා..ඉතිං දත් ගලවන එක කජ්ජක් ද
ඔන්න මහත්තයා දත් පරීක්ෂා කරලා මෙහෙම කිව්වා.
"පුරවන්නත් පුලුවන් , ගලවන්නත් පුලුවන්."
"කීයක් යනවද සර්?"
"පුරවන්ඩ එක්දාස් පන්සීයක් , ගලවන්න දාහයි"
ඒ කාලේ දතක් වගේ නෙමෙයි පන්සීයක් කියන්නෙ...මං එක හඬින් කිව්වා...අනික එක දතක් අඩු උනාට තව තිස් එකක් ම තියෙනවනේ.
"ගලවන්න ගලවන්න " කියලා මං කීව පාර ඔන්න ඉන්ජෙක්ශන් එක ගැහුවා විතරයි ලයිට් ගියා.
"මල කෙලියයි....ආයේ එන්නෙ හවස හතරට"
"දැන් කොහොමද සර් ගලවන්නෙ"
කට අස්සෙ කෙල පුරෝගෙන මං ඇහුවා.
කලුවරේ ගලවන්න බෑ.. පේන්නෙ නෑ... පොඩ්ඩක් ඉන්න මං කවුරු හරි ටෝච් එකක් එක්ක අඩඟහන් එන්නං කියලා මේකා එලියට ගියා..
මට හීන් දාඩිය දැන්මා... ටෝච් ගහන් දත් ගලවන්න ගිහින් වැරදි එකක් ගැලෙව්වොත්, නිකං බන්දු සමරසිංහ වගේ මැද දත නැතුව තමා ඉන්න වෙන්නෙ. මං දඩ බඩ ගාල එලියට පැනලා මාරු උනා.
ඊලඟට ඩෙන්ටල් එකක් තියෙන්නෙ රත්නපුර පොලි ක්ලිනික් එකේ. නැඟ්ගා බස් එකට. ඔන්න දැන් හිරි වැටිලා කට. ලේන්සුවෙන් කට වහන් මං ඉන්නවා ඔටුවා මැරිච්ච සුල්තාන් වගේ....
ටික දුරක් යද්දි කොන්දොස්තර අයියා ආවා ටිකට් කඩන්න....
ආ,ගන්න සල්ලි ගන්න පස්සෙන් සල්ලි ගන්න පස්සෙ සල්ලි ගන්න....කෝ....
"හහ්හපුලට හෙකක් හෙන්න?"
"කොහාටද ?????"
මාත් කට ඇරලා පුලුවන් ඩම් එක දාලා ආයෙත් කිව්වා
"හහ්හපුලට හෙකක් හෙන්න "
කියන්න සංතෝසයි ඉස්සරහා සීට් එකේ උන්න නංඟි කෙනෙක් ගේ ඔලුවේ කෙල එකයි....
" ඉඳා... මේ මොන සමයමක්ද.... කෙලත් ඇඟපුරාම ඊයා "
කියාගෙන නංඟී වෙන සීට් එකකට ගියේ හිරි වැටෙන්න ගහපු ඉන්ජෙක්ශන් එකේ හිරිඔතප් බිඳින ගමන්...
ඒත් මං නිදහස කාරණා කිව්වා
"හකක් හලවන්න හෙහෙක් හිඳලා "
තමුසේ බාබුල් කාලද ඕයී ? කව්ද නොසණ්ඩාල බමුණෙක් එහෙම අහනවා ඒ අස්සේ....මාත් මී හරකා වගේ අහන හැමඑකටම උත්තර දෙන්න යනවා...
"හාහුල් හෑවේ හෑ හෝයී...හතක් හලවන්න හෙහෙත් හිද්ද , හයිට් හියා "
මට කිව්වේ බාබුල් කෑවේ නෑ ඕයී, දතක් ගලවන්න බේත් විද්ද ,ලයිට් ගියා කියලා උනාට ඒක පිටවුනේ ඉහත ආකාරයට. ඌ මූණ හපුටු කරන් අහක බලා ගත්තා..
බස් එක පැල්මඩුල්ලට ලං වෙද්දි මට හිතුනා මේ විදියට රත්නපුරට ගියොත් ගුටි කාලා මැරෙන්න වෙන්නෙ අන්තිමට
කන්නත් නෑ බොන්නත් නෑ හුස්ම ගන්නත් නෑ වගේ කරගන්නෙ මොටද කියලා මඟින් බැහැලා ගෙදර ගියා. මඟදි ඕං අපේ බාප්පා එනවා ඉස්සරහට... මොකද්දි එකකට මල පැනලා
"ගැලෙව්වද දත.... කොහෙන්ද ගැලෙව්වේ?""
"හැලෙව්වෙ හෑ...හයිට් හියා , හස්සෙ හලෝනවා"
මං කිව්වා. ටිකක් වෙලා මූන දිහා බලන් ඉදලා බාප්පා මට මෙහම කිව්වා
" මොන රෙද්දක් කියවනවඩ්ජ මන්දා....හා හා හොල හොල ගාන්නෙ නැතුව ගිහින් බුදිය ගන්නවා.... "
අන්තිමේ පහුවදා රත්නපුරට ගිහින් දත ගැලෙව්වා.
කුෂාන් ප්‍රේමසිරි
13/07/2019

-පෝලිම-

-පෝලිම-
බැංකුවේ කවුන්ටරේ ඉස්සරහ පිට දිග පෝලිම.සඳුද දිනයක් නිසා සෑහෙන්න සෙනග. සල්ලි දාන මැශින් එක ඉස්සරහා ඊට වඩා පෝලිම. ආරක්ෂක නිලධාරින් ආරක්ෂාව බල්ලට දාල එතන මිනිසුන්ට මැසිමෙන් සල්ලි දාන්න උදව් කරනවා.
" මුන්ට තව දෙන්නෙක් කවුන්ටර් වලට දාන්න බෑනේ අම්මපා"
මට ඉස්සරහා සුදු යකඩ කිලෝ දෙකක් විතර පොරවන් ඉන්න මනුස්සයා මගෙ දිහාට හැරිලා නියවනවා.
"ඒක ඇත්ත, රස්තියාදුව විතරයි"
මිනිහට මම අකමැති උනත් හිටගෙන පෝලිමේ ඉන්න එක ගැන අප්‍රසාදය මං පල කරනවා. මිනිහා දිරිමත් වෙනවා.
"රජයේ බැංකු ඔහොමමයි.... "
මිනිහා ආයෙම කියනවා.ඇහුණේ නැති ගානට මම ෆෝන් එක අතට අරන් ඔබන්න පටන් ගන්නවා. ඒ අතරේ අතදරුවෙක් වඩා ගත්ත අම්මා කෙනෙක් පෝලිමේ පිටිපස්සෙ හිටගෙන ඉන්නවා දැක්ක කැශියර් නෝනා අත වනලා එයාට කතා කරනවා. ලමයත් එක්ක එයා කවුන්ටරේ ලඟට යද්දි එයාගේ යාලුවත් බැංකු පොත උස්සන් අනුන්ගේ පානෙන් එලිය බලනවා...
මිනිස්සු සේරම මූණ හපුටු කරන් තමන්ගේ නොකැමැත්ත පෙන්නනවා. ඒ අස්සෙ කවුන්ටරේ ඉන්න තරුණයගේ දුරකථනයට ඇමතුමක් එනවා
" 2016 සුසුකි... වැගන් ආර්. ෆුල් ඔප්ශන්. කිලෝමීටර් තිස් දාහයි. පර්ල් වයිට්... නෑ නෑ පර්ල් වයිට්. ඔව් ඔව් ...ටූ පොයින්ට් එයිට් මිලියන්. එනවා,නං කියන්න අද වාහනේ ආවේ මම බැංකුව ලඟදී බලන්න පුලුවන්"
ඇමතුම විසන්ධි කරලා කොලුවා චෙක් එකක් මුදල් කරනවා...
"මෙතන අත්සන් කරලා අයිඩී නම්බර් එකයි , ෆොන් නම්බර් එකයි ඩේට් එකයි ලියන්න.... මෙතනත් අත්සන් කරන්න"
චෙක් එක දුන්න මනුස්සයා බයාදු විදියට
"සර් පෑනක් පොඩ්ඩක් දෙනවද?"
තරුණ නිලධාරියා පෑන දික් කරනවා.
අපි බැංකුව විශ්වාස කරලා කෝටි ගණන් සබ්බ සකලමනාව සේසතම දැන්මට බැංකුවට අපිව සත පහකට විශ්වාස නෑ...ඒ නිසා එයාල රුපියල් දහයේ පෑනටත් නූලක් දාලා ගැටගහලා තියනවා.
මං බැංකුවේ බිත්තියක එල්ලලා තියන රූපවාහිනී තිරය දිහා බලන් ඉන්නවා.මුවෝ රංචුවක් පස්සෙන් පන්නන කොටි දෙන්නෙක් අහිංසක මුවෙක් කොටු කරන් ඌව මරන්න එලවන හැටි ටීවී එකේ පෙන්නනවා. බඩ මහත් මුදලාලි කෙනෙක් පන්දාහෙ කොල මිටි විස්සක් විතර අරන් බැංකුව ඇතුලට ඇවිල්ලා හිටගෙන බැංකුව සිසාරා බැල්මක් හෙලනවා. මං ආයෙමත් රූපවාහිනිය දිහා බලනවා.
මුවා පණ අදිනගමන් තමන්ගේ හුස්ම පොද රැකගන්න සටන් කරනවා. ඒ එක්කම මැනේජර් මහත්තයා දුවගෙන ඇවිල්ලා මුදලාලි ව තමන්ගේ වීදුරු කාමරේට එක්කන් යනවා. දෙන්නගේ ඔලුගෙඩි දෙක විතරක් පේනවා. ඒ එක්කම බැංකුවේ අනික් කෙලවරේ ඉන්න දෙවනි මහත්තයගේ මේසෙ උස දුරකථනය බෙරිහන් දෙන්න ගන්නවා.
"හරි සර්"
කියලා ඒ මහත්තයා රිසීවරේ තියන ගමන් පියන්ට අඬගහලා සල්ලි දාන කොලයක් මේසෙ යටින් ඇඳලා දීලා මොකද්ද කියනවා. පියන් මැනේජර් මහත්තයගේ කාමරේට ගිහින් විනාඩි කීපෙකින් සල්ලි මහ ගොඩක් අරන් කෙලින්ම කවුන්ටරේ ලඟට යනවා.
කවුන්ටරේ ඉන්න නෝනාට කේන්ති ගිහින් වගේ පෝලිමේ ඉන්න මිනිස්සු පෙන්නලා මොනවද කුටු කුටු ගානවා.
"මං දන්නෙ නෑ බොස් කිව්වෙ" කියාගෙන පියන් එතනට වෙලා හිටගෙන ඉන්නවා.
ක්‍රාස් ක්‍රාස් කෲස් ගාලා සල්ලි ගණන් කරන මැසිම එක දිගට වැඩ කරනව. ටීවී තිරයේ දැන් යන්නෙ මුවාගේ මස් කන කොටියන්ගේ සමීප දර්ශන පෙලක්. උන් බොහොම සංතෝසෙන් ලේ පෙරාගෙන මස් කනවා. පෝලිමේ ඉන්න මිනිස්සු සේරම ඒකට අවධානය නිසා කැශියර් නෝනත් මහ සල්ලි මිටි ටික විනාඩියට ගණන් කරලා ඉවර වෙලා ලාච්චුවට දාල කහපාට රිසිට් එක පියන්ට දෙනවා. මිනිහා ඒක,අරන් මැනේජර් ගේ කාමරේට දුවනවා.
මස් කාපු කොටි දෙන්නා ගහක් උඩට නැඟලා නිදාගන්න ලේස්ති වෙනවා. මැනේජර් ගේ කාමරෙන් එලියට ආපු බඩ තඩියා බැංකුවේ අනිත් අයට අත වනාගෙන පෝලිමේ සෙනඟ දැකලා පුදුමයෙන් වගේ බලලා
"අද හරියට සෙනඟ නේද ?" කියලා සිකුරිටිට කියාගෙන එලියට බැහලා වාහනේට නඟිනවා.
" අපිටත් සල්ලි මිටි තිබ්බා නං අපිත් පෝලිම් වල තපින්නෙ නෑ "
අර මනුස්සයා මං දිහාවට හැරිලා ආයෙමත් කියවනවා.
දුර්වලයා ,බලවන්තයාගේ සදාතනික ආහාරය වේ කියන කියමන මං දැක්කෙ කොතනදීද කියලා කල්පනා කරන ගමන් මං පෝලිමට වෙලා ඉන්නවා.
කුෂාන් ප්‍රේමසිරි
02/06/2019

අතීතකාමය

අතීතකාමය
එදත් අද වගේම වැස්ස දවසක්, අහම්බයකින් වගේ ඒත් ජූනි මාසේ, පාන්දර හතරට විතර මාව ඇහැරවපු අම්මා මූණ හෝදගන්න වතුර ටිකක් යකඩ පනිට්ටුවකට දාල දුන්න. ඒ කාලේ අපේ ගෙදරට වතුර තිබ්බෙ නෑ. හැමදාම කලගෙඩි පහක් , යකඩ පනිට්ටු පුරවලා තමයි අම්මා දවස අහවර කරන්නෙ. වතුර ගේන්න කරාමේ තිබ්බෙ කන්ද පාමුල මීටර් දෙසීයක් විතර ඈතින්.
උදේම ලෑස්ති වෙලා තේ බීලා තාත්තයි මායි කෑලි තුනේ ටෝච් එලියෙන් පාරට එනවා. එන අතරමඟ තියන කම්බි පාලමෙන් මට තනියම යන්න බැරි නිසා සරම කැහැපට ගහගන්න තාත්තා මාව වඩාගෙන පාලමෙන් එගොඩ වෙනවා. තාත්තා ගේ අතේ ඉන්න මට දිරච්චි ලෑලි අතරෙන් ගඟ යාන්තමට පේනවා. කම්බි පාලමක් කියන්නෙ ගඟ හරහට ලොකු යකඩ කම්බි ඇඳලා ඒකේ අඩි දෙකෙන් දෙකේ පරතරයට ලැලි හයි කරලා. අත්වාරුවට තියෙන්නෙත් කම්බි දෙකක්. පාලම හදල තියෙන්නෙ සුද්දා ගේ කාලේ.
පාලමෙන් එගොඩ වෙච්ච හැටියම මාව බිමින් තියන තාත්තා අපි දෙන්නගෙම කකුල් වලට ටෝච් එක අල්ලලා කූඩැල්ලෝ එල්ලිලාදා කියල බලනවා. ඩහ් ඩහ් කියලා කකුල් පොලවට ගහලා සේරම තහවුරු කරගෙන අපි දෙන්නා බස් එකක් එනකන් බලං ඉන්නවා. ඒ කාලේ තිබ්බෙ පාන්බාගේ රෝසා බස්. බස් එකට ගොඩ උන හැටියේ ඉඩ තිබ්බේ නැත්නම් තාත්තා මාව සීට් දෙකක් අස්සට රිංගවනවා.එක දවසක් එහෙම මාව යැව්වම ඒ සීට් එකේ උන්න ගෑනු මනුස්සයාට කේන්ති ගිහිල්ලා , රත්නපුරේ ට එනකන් මගේ ඇඟ කෙනිත්තුවා, කකුලත් පෑගුවා.
බස් එකෙන් බැහැපු හැටිය එක විනාඩියට අපි දුවගෙන එන්නෙ සමූපකාර ඉස්පිරිතාලෙට බේත් ගන්න තුණ්ඩුවක් ගන්න. නොම්බර ඇරන් අපි ඉඳගෙන ඉන්නවා. මං වටපිට බලනවා ඈනුම් අරිනවා. දොස්තර මහත්තයා ඇවිල්ලා ලෙඩ,බලල බේත් නියම කරලා අපි එලියට බහිද්දි උදේ හය හමාරට විතර ඇති, ඒ ලඟම තිබ්බ කඩේකින් උදේට බනිස් කාල තේ බොන අපි දෙන්නා පයින්ම එනවා බෝධිරාජාරාමෙට. ඒ කාලේ එතන පරණ ගැරෙජ් එකක් තිබුණා. තාත්තා අදුරන හාමුදුරුවෝ නමක් වැඩ උන්න නිසාම මාව එතන නවත්තලා තාත්තා යනවා ගල් විකුණන්න , මං පරණ කාර් දිහා බලාගෙන එව්වා අස්සට ඔලුවදාලා එඹිකම් කරනවා. මට තේ එහෙමත් හම්බවෙනවා පන්සලෙන්.
නිවිතිගල ට ගිහිපු තාත්තා ආපහු එන්නෙ එකොලහට දොලහට කිට්ටු කරලා. ආපහු අපි එන්න පිටත් වෙනවා. මුලින්ම ජයසිරි හෝටලේට, එදා සරු දවසක් නං මට ෆලූඩා එකක් හම්බවෙනවා. නැත්නම් රෝල්ස් එකක්‍ එක්ක තේකක්. තාත්තා නම් කවදාවත් කනවා මට මතක නෑ. මං කන එක දිහා හිනාවෙවී බලාගෙන ඉන්නවා.
තේ බීලා ආව ගමන් තාත්තා ඒ ලඟම තිබ්බ ලොකු සාප්පුවක දොර අයිනේ පඩිපෙල ලඟින් මට ඉන්න කියනවා...
"මං මාළුව කන්න දෙයක් ඇරං එන්නම්, ඔතනම ඉන්න ඕන. "
තාත්තා අඩියට දෙකට දුවනවා. මං වාහන මිනිස්සු දිහා ඔලුව කහකහ බලන් ඉන්නවා. හැමදාම අඳින රතුපාට ටී සර්ට් එක යට කරල ඇඳපු කොලපාට කොට කලිසමත්, කලු පාට පුංචි බාටා සෙරෙප්පු දෙකත් දාගෙන ඉන්න මගේ පෙනුම කොහොමත් ඇහට ප්‍රියමනාප එකක් නම් නෙමෙයි.
"ඔතනින් අහකට යනවා"
මං ගැස්සිලා පියවි ලෝකේට එනවා. කඩේ මුදලාලි අලුත්ම කාරෙකෙන් කඩේ දොරකොඩම බැහැලා , අලුත්ම සූට් එක, සුදු පාට සෙරෙප්පු දෙක, ලොකු මුද්දක් බ්‍රේස්ලට් එකක් දාපු මුදලාලි හරි තේජස් පාටයි.
"එහාට යනවා ....යනවා යනවා...එහාට "
මුදලාලි මට කෑගහනවා ,මං ඉබේම කඩේ සීමාවෙන් එහාට ගිහින් බුලත් විට විකුණනන පොඩි බාර් එකලඟ හිට ගන්නව. මං දිහා බලලා තොහ් ගාලා කෙල පාරකුත් ගහන මුදලාලි කඩේ අස්සට යනවා.
කඩේ වීදුරු රාක්කෙ තිබ්බ ඉලක්කම් වැටෙන ඔරලෝසු ගැන සිහියෙන් උන්න මට ඒක එච්චර ගාණක් නැතුව යනවා,
"කොහොම හරි ඔරලෝසුවක් ගන්න ඕන"
ඊට සුමානෙකට කලින් ගෙදර බිත්ති ඔරලෝසුවේ බැටරි කෑල්ල ගලවලා බල්ප් පත්තු කරන්න ගිහින් තාත්තා ගෙන් හොඳාටම ගුටි කාපු එක මතක් වෙලා මට එක පාරටම හිනා යනවා. ඒ එක්කම ආපු තාත්තා මගේ කණ මිරිකනවා.
"ඉන්න කිව්ව තැන නොයිද කොහෙ යනවද?"
මං විස්තරේ කියනවා
"බොරු නොකියා ඉන්නවා..ඒ මිනිස්සු එහෙම කරන්නෙ නෑ... තමුසේ එලියේ බඩු මුට්ටු අතගාන්න යන්න ඇති"
තාත්තා එහෙම කියනවා... තාත්තාත් මුදලාලිගේ පැත්තේ. මං මූණ එල්ලගෙනම ඉන්නවා ගෙදර එනකන්, ඒත් බස් එකට නැඟපු රටකජු වෙලෙන්දගෙන් රුපියල් පහක කජු, තාත්තා අරන් දෙන නිසා මං ආයෙම සංතෝසෙන් වටපිට බල බලා එනවා.. ගෙදර ඇවිල්ලා මං ඉසෙල්ලාම කරනේ චිත්‍ර පොතෙන් කොලයක් කඩාගෙන මං දැක්ක ඔරලෝසුව ඒකෙ ඇඳල බිත්තියේ අලවන එක.
ඊට පස්සෙ මං කොට බංකුව උඩ වාඩිවෙලා නිකන් ඉන්න හැම වෙලේකම ඒ ඔරලෝසුව දිහා බලන් ඉන්නවා. ඊටත් මාස දෙකකට විතර පස්සෙ ඒ කඩේ ලඟින් ආයෙමත් යද්දි මං තාත්තා ට ඒ ඔරලෝසුව පෙන්නනවා.
" අද අතේ සල්ලි නෑ මහත්තයා..."
(( තාත්තා මට පොඩි කාලේ ඉඳන් කතා කලේ මහත්තයා කියලා. අදටත් රට ඉඳ්දි මං කෝල් කලාම
"ආ....මහත්තයා .... අද නිවාඩුද වැඩද...." කියලා තමයි තාත්තා කතාව පටන් ගන්නෙ. ))
තව ටිකක් වෙලා අපි දෙන්නා ඒ වීදුරු රාක්කෙ අස්සෙ තියන ඔරලෝසු ගොඩ දිහා බලන් ඉන්නවා.
"අපි පස්සෙ එකක් ගමු ,දැන් යං"
එදා ඉඳන් අද වෙනකන් මං ඔරලෝසු බැඳලා තියෙන්නෙ ජීවිතේට එක පාරයි, ඒකත් කසාඳ බඳින දවසේ මාධී අරන් දුන්න ටයිටන් ඔරලෝසුව. ඒ සේරම අතීත මතක විදියට අමතක කරලා මං බී ඇම් විජේසිංහ පොත් සාප්පුව ලඟ වාහනේ නතර කරලා එදා ඒ කඩේටම ගොඩ වෙනවා.
"සර් මොනවද බැලුවේ ?"
වයසට ගිහින් තරුණ කම , තේජාන්විත කම සේරම අනිත්‍ය වේ කියලා තේරුම් ගත්ත ඒ මුදලාලිම මගෙන් බොහොම කරුණාවෙන් ගෞරවාන්විත විදියට අහනවා..
" මේ කඩේ අයිනේ තාත්තා එනකං බලන් උන්න පොඩි එකෙක් හිටිය දැක්කෙ නැද්ද ?"
යටි හිතෙන් එහෙම අහන ගමන් මං උවමනා බඩු ටික අරන් කඩෙන් එලියට බහිනවා.
" ඇම්ස්ටර්ඩෑම් බලා යන එයා ෆ්‍රාන්ස් මගීන් කරුණාකර දොරටු අංක දහ අට වෙත පියනඟන්න "
අතීතකාමය එක්ක සිතුවිලි සාගරේක ගිලිලා ඉන්න මට ඒ නිවේදනය ඇහෙන්නෙ ප්‍රංශ ඌරුවට ඉංග්‍රීසි කතා කරන කාන්තාවකගේ හඬින්. ගමන් මල්ලත් පිටේ එල්ලගෙන මම නොම්බර දහ අට හොයාගෙන ඉස්සරහට යනවා.
කුෂාන් ප්‍රේමසිරි
ප්‍රංශයේ චාල්ස් ඩි ගෝල් ගුවන්තොටුපලේ සිට

ෆෘට් ජූස්

ෆෘට් ජූස්
මං ඉතිං ඔය කන බොන එව්වා කිරලා මැනලා කන මනුස්සයෙක් නෙමෙයි.බොහොම අමාරුවෙන් හාල් සේරු එක හමාරක බත් කන, පාන් රාත්තල දෙකට කපාගෙන හරි අමාරුවෙන් කන මනුස්සයා. කොටින්ම කෑම ගැන මං එච්චර හිතන්නෙ නෑ . යන්තං මසක් මාලුවක් එක්ක මාලුව ජාති හතරක් බිත්තරයක් තිබ්බම අනේ හොඳටම ඇති මට.
ඔන්න ඔයාකාරයට කටයුතු සිද්ද වේගෙන යද්දි මට හිතුනා පලතුරු යුෂ බොන්න. ඒ කියන්නෙ මේ ෆෘට් ජූස්. සරීරෙට හොඳයි නේ...ඒකයි
හැබයි ලංකාවේ නං ජූස්බාර් වල එක කොමඩු ගෙඩියයි ගස්ලබු ගෙඩියයි, දොඩං ගෙඩි පහයි තිබ්බා නං ගමක් ආවත් හදහදා දෙනවා. හරියට රත්ති වගේ.පාර අයිනේ විකුණන ඒවා ඇත්තටම හොඳයි මොකද ඇහැට පේන්න දොඩං හෙවත් සිදරං ගෙඩි දෙකක්ම දාලා පොඩි නාරං ගැටේකුත් දාන නිසා. ගාණත් සාධාරණයි.
ඔය නිසා මං ෆෘට් ජූස් හදන බ්ලෙන්ඩරයක් ගෙනාවා. උස ලොකු කෝප්පෙ තියන හුරුබුහුටි මැසිම. එමිං ගමන් අලිගැට පේර මල්ලක්, අයිස්ක්‍රීම් ලීටරයක් , කිතුල් පැණි බාගයක් එහෙම ගෙනල්ල බ්ලෙන්ඩ්රේට සේරම දාලා අයිස්ක්‍රීම් පැණිත් දාලා ඒකට වැඳලා නමෝ විත්තියෙන් සුවිච් එක දැම්මා.
මට එච්චරයි මතක.
සතුට වැඩිකමට මං සේරම දාල බ්ලෙන්ඩ්ර් එක ඔන් කරලා තිබ්බෙ උඩ පියන වහන්නෙ නැතුව.
කුස්සියේ සීලිමේ, බිත්තිවල ,සහ අනෙකුත් සෑම තැනම අලිගැට පේර අයිස්ක්‍රීම් මික්ස්චර් එකක් ස්ප්‍රේ කලා වගේ. හරිම කලාත්මකයි , ඒකාත්මිකයි.
හරියට කක්කුසි වලකට ඩයිනමයිට් දාල පිපිරෙව්වා වගේ.
සේරම බඩු මුට්ටු එලියට ඇදලා හෝදලා වේලලා වැඩේ පිලිවෙලයිස් කරන්න මට වරුවක් ගියා. ඒත් ඒ වහන්තරාව හරියට සුද්ද වෙන්නෙ නෑ , වෙලා යන්න යන්න නරක් වෙන නිසා පිළුණු ගඳ.
අන්තිමේ දවසක් ගෙදර නැවතිලා , පරණ තීන්ත බකට් එකක තිබ්බ තීන්ත ගාලා තමා ලෝකපාවාදයෙන් බේරුනේ.
තව කෙනෙක්ට ඕකම වෙලා තිබ්බා පොල් ටිකක් බ්ලෙන්ඩර් කරද්දි .මිනිහා ගේ දාලා ගියා
කුෂාන් ප්‍රේමසිරි
29/07/2019